Staw kolanowy jest narażony na różnego rodzaju urazy, które mogą powodować ból, ograniczenie ruchomości i utrudnienia w codziennych czynnościach. Przyczyny tych urazów są zróżnicowane i mogą wynikać z wielu czynników. Oto kilka najczęstszych przyczyn urazów stawu kolanowego: Nagłe skręcenie: Nagłe skręcenie stawu

Urazy stawu kolanowego – kolana – objawy, leczenie i diagnostyka Jak zbudowany jest staw kolanowy? Staw kolanowy jest jednym z najbardziej złożonych elementów biomechanicznych w organizmie człowieka. Zbudowany jest z kłykci kości udowej i piszczelowej oraz z rzepki. Zachodzą w nim ruchy zginania i prostowania, możliwa jest także lekka rotacja. W celu zapewnienia stabilności stawu, wzmacniają go więzadła znajdujące się wewnątrz oraz zewnątrz torebki stawowej (więzadła poboczne piszczelowe i strzałkowe oraz więzadła krzyżowe przednie i tylne). Ponadto w stawie kolanowym występują dwie łąkotki dopasowujące do siebie powierzchnie stawowe, a także umożliwiające ich prawidłowy ruch względem siebie. Kontuzje w zakresie stawów kolanowych występują najczęściej u osób aktywnych fizycznie, w szczególności tych, które uprawiają sporty kontaktowe takie jak koszykówka, piłka nożna, siatkówka. W większości przypadków spowodowane są zderzeniem się zawodników lub wykonaniem gwałtownego ruchu, który wykracza poza fizjologiczny zakres. Urazy stawów kolanowych - diagnostyka W diagnostyce urazów stawu kolanowego wykorzystuje się (oczywiście w zależności od potrzeb) badanie RTG, USG stawu, rezonans magnetyczny, tomografię komputerową, szczegółowe testy ruchowe. Jakie są najczęstsze kontuzje stawu kolanowego? Skręcenie stawu kolanowego Skręcenie kolana dotyczy więzadeł, które charakteryzuje niewielka elastyczność, a ich nadrzędnym celem jest asekuracja stawu przed niewłaściwymi ruchami np. szybki ruch skrętny lub postawienie stopy na niestabilnym podłożu. Nieprawidłowy ruch doprowadza do przeciążenia kolana i uszkodzenia więzadeł. Uraz skrętny występuje w trzech stopniach: niewielkim – nieznaczny dyskomfort podczas ruchu, leczenie polega na łagodzeniu bólu oraz ograniczeniu aktywności ruchowej. umiarkowanym – uszkodzona zostaje znaczna część włókien więzadłowych i torebka stawowa. Występuje obrzęk oraz znaczne dolegliwości bólowe, które wymagają konsultacji z lekarzem. Leczenie koncentruje się na niwelowaniu opuchlizny oraz stopniowym wprowadzaniu odpowiednich ćwiczeń fizycznych. ciężkim – całkowite zerwanie więzadeł lub oderwanie kości z przyczepionym więzadłem. Staw jest niestabilny, występują patologiczne ruchy wraz z silnym bólem. Leczenie realizowane jest poprzez operację chirurgiczną mającą na celu rekonstrukcję zerwanych więzadeł. Po zabiegu konieczne jest poddanie się specjalistycznej rehabilitacji. Zapalenie ścięgna Zapalenie ścięgna jest efektem regularnego wykonywania konkretnej czynności np. biegania. Ryzyko wystąpienia stanu zapalnego wzrasta, gdy daną aktywność wykonujemy w sposób niepoprawny lub mięśnie nie są dostatecznie rozgrzane do intensywnego wysiłku. Stan zapalny najczęściej występuje u osób po czwartej dekadzie życia, gdyż wraz z wiekiem ścięgna tracą swoją elastyczność, jak również u osób młodych, nieodpowiednio przygotowanych do uprawiania sportu. Schorzenie to objawia się poprzez ból w obrębie ścięgna i stawu (tępy ból nad i pod kolanem). Wskazane jest ograniczenie wysiłku fizycznego i stosowanie opaski uciskowej. Uszkodzenia łąkotek Schorzenie to może wystąpić podczas uprawiania niemalże każdego sportu. Jego przyczyną jest nagłe prostowanie stawu kolanowego, który znajduje się w zgięciu i rotacji. Łąkotki z racji delikatnej struktury mają skłonność do patologicznych zmian zwłaszcza u osób starszych. Głównym objawem uszkodzenia łąkotek jest ból w bocznej i przyśrodkowej części stawu kolanowego. Leczenie najczęściej jest zabiegowe. Uszkodzenia więzadłowe W rekreacyjnej aktywności fizycznej dotyczą one przede wszystkim więzadeł pobocznych w postaci naciągnięcia lub naderwania. Występuje bolesność uciskowa przyczepów więzadłowych bliższych i dalszych. Skręcenie lekko ugiętego kolana powoduje dolegliwości bólowe. W badaniu USG widoczny jest obrzęk w okolicy przyczepów więzadeł, ale bez przerwania ich ciągłości. Leczenie polega na chłodzeniu, stosowaniu opaski elastycznej, zmniejszeniu aktywności ruchowej. Uszkodzenie więzadeł krzyżowych w postaci naciągnięcia lub częściowego uszkodzenia wyzwala dolegliwości bólowe w okolicy przedniego przedziału kolana. Występuje ograniczenie ruchów, w USG często widoczny jest obrzęk w okolicy więzadła bez przerwania jego ciągłości. Leczenie polega na ograniczeniu wysiłku fizycznego oraz noszeniu opaski elastycznej. Oczywiście może zdarzyć się również całkowite przerwanie ciągłości więzadła, które leczone jest operacyjnie. Zaopatrzenie ortopedyczne Kontuzje stawu kolanowego są często trudnymi urazami, a czas niezbędny na leczenie i rekonwalescencję odczuwany jest przez pacjenta jako mocno uciążliwy, w związku z czym lekarze często zalecają korzystanie w tym okresie ze specjalistycznego zaopatrzenia ortopedycznego. Dobranie właściwej ortezy czy stabilizatora przyniesie dużą ulgę, przez co komfort życia ulegnie znacznej poprawie. Kończyna zostanie ustabilizowana, a ruchy stawu będą pod kontrolą urządzenia tak, aby przebiegały tylko w bezpiecznym zakresie. Bez wątpienia codzienne użytkowanie przysłuży się rekonwalescencji pourazowej i pomoże przetrwać ten ciężki okres. Właściwie dobrane zaopatrzenie może być stosowane profilaktycznie (co pozwala na zmniejszenie ryzyka kontuzji) oraz leczniczo – zarówno po urazie leczonym zachowawczo, jak i operacyjnie. Na co zwrócić uwagę przy wyborze zaopatrzenia ortopedycznego? Wartościowy sprzęt charakteryzuje się przede wszystkim wytrzymałością, jak również wykonaniem z takiego materiału, który przepuszcza powietrze i gwarantuje tym samym wysoki komfort użytkowania. Bardzo ważna jest także możliwość samodzielnego dopasowania urządzenia do własnych potrzeb, czyli łatwa w obsłudze regulacja. Dobrze jest również zwrócić uwagę na jego lekkość, aby korzystanie było jak najbardziej komfortowe. Pamiętajmy, że leczenie kontuzji stawu kolanowego często jest długotrwałe, warto więc wybrać profesjonalny i porządnie wykonany sprzęt. Urazy stawów kolanowych - rehabilitacja Rehabilitacja po urazie powinna rozpocząć się najszybciej jak tylko jest to możliwe (oczywiście po uzyskaniu zgody od lekarza). Ma ona za zadanie między innymi zapobiec zrostom w stawie, wzmocnić siłę mięśni, a także poprawić zakres ruchomości. W rehabilitacji stawu kolanowego dostępnych jest szeroki wachlarz różnych zabiegów, z których lekarz albo fizjoterapeuta wybierają te, które ich zdaniem będą najlepsze dla danego pacjenta. Stosowane są między innymi: ultradźwięki, laseroterapia, prądy, pole magnetyczne, terapuls, ćwiczenia na niestabilnym podłożu, ćwiczenia z taśmami elastycznymi, metoda PNF. Działania profilaktyczne – czyli jak zapobiegać kontuzjom? Przede wszystkim bardzo istotne jest, aby każdy trening poprzedzić odpowiednią rozgrzewką, która przygotuje organizm do intensywnej pracy. Nie bez znaczenia pozostaje również elastyczność mięśni ułatwiająca wykonywanie ćwiczeń, a także usprawniająca funkcjonowanie stawu kolanowego. Decydując się na różnego rodzaju sporty, a w szczególności te ekstremalne czy kontaktowe, zaleca się korzystanie z zaopatrzenia ortopedycznego. Dlaczego warto zadbać o odpowiednią ochronę? Czasem jedna kontuzja wystarczy, aby poważnie uszkodzić staw kolanowy, co wiąże się z długotrwałą rehabilitacją i brakiem gwarancji na powrót do całkowitej sprawności.

20, 00 zł. kup 10 zł taniej. 28,99 zł z dostawą. Produkt: Orteza kolana OrhoVisions OSK-Y1012 - rozmiar 3XL. kup do 15:00 - dostawa w poniedziałek. 78 osób kupiło. dodaj do koszyka. Firma.

^{Leczenie W okresie przedoperacyjnym pacjent powinien być poinformowany na temat zabiegu operacyjnego i w fazach usprawniania zwraca się uwagę na aktywne zaangażowanie pacjenta w program usprawniania po operacji. Dobra opieka przedoperacyjna i porozumienie pacjenta z zespołem leczącym gwarantują łagodne przejście przez proces leczenia pooperacyjnego. Celem leczenia usprawniającego jest uzyskanie pełnej lub możliwie maksymalnej sprawności fizycznej i psychicznej, a w miarę możliwości przywrócenie jak największej ruchomości w stawach oraz siły i wytrzymałości mięśni. Kolejnymi celami są: korygowanie nieprawidłowych nawyków ruchowych i wad postawy ciała wynikających z trwania choroby zwyrodnieniowej. Program leczenia powinien być wysoce zindywidualizowany, zbudowany na okres całego zaplanowanego leczenia, zarówno w warunkach oddziału dziennego, stacjonarnego, jak i w warunkach ambulatoryjnych. Pierwszy okres leczenia, poza częścią diagnostyczną, skupiony jest głównie na poprawieniu ogólnej wydolności chorego, działaniu przeciwbólowym i wspomaganiu wykonywania czynności codziennych i sposobu poruszania się. W okresie tym powinno się przekonać chorego o konieczności redukcji obciążania chorych stawów nośnych (stawów biodrowych, kolanowych, a także skokowych). W zależności od objawów i rodzaju uszkodzeń, chirurg podejmuje różne decyzje terapeutyczne, np. częściowe uszkodzenie więzadła pobocznego przyśrodkowego - można leczyć zachowawczo przez unieruchomienie i odpowiednią rehabilitację. Jednak w przypadku całkowitego rozerwania więzadło poboczne należy naprawić chirurgicznie. Uszkodzenia kompleksu tylno-bocznego z zasady leczy się operacyjnie. Inne podejście obowiązuje przy uszkodzeniach więzadeł krzyżowych, gdzie możliwość pierwotnej naprawy występuje sporadycznie. Najczęstszym rozwiązaniem problemu niestabilności kolana wynikającej z uszkodzenia więzadeł krzyżowych - jest odtworzenie więzadła czyli jego rekonstrukcja. Mechanizm urazu: Najczęściej spotykany przypadek to uderzenie w staw kolanowy od strony zewnętrznej (bocznej) przy lekko zgiętym i obciążonym kolanie lub w stopę od wewnątrz (od stopy przyśrodkowej). Uderzenie w staw od strony wewnętrznej(przyśrodkowej) lub w stronę od zewnątrz(od strony bocznej) przy obciążonym i lekko zgiętym; uszkodzeniu ulega więzadło poboczne strzałkowe (boczne). Bardziej ciężki uraz- naruszenie więzadła krzyżowego i przedniego i tylnego. Powstaje wtedy niestabilność boczna i przednio-tylna. Po nadmiernym wyproście(uderzenie w staw od przodu) lub zgięciu (upadek na zgięte kolano), kombinacja uszkodzeń więzadeł krzyżowych, pobocznych i tylnej części torebki stawowej. Częstym przypadkiem jest uraz skrętny bez kontaktu. Przy skręcie tułowia, zgiętym kolanie, gdy stopa jest ustalona do podłoża w przypadku mocnym wbiciu korków w trawę boiska, uszkodzeniu ulegają więzadła.}

Parametry te mogą być ocenione tylko po wygojeniu kikuta i poprzez doświadczonego technika ortopedę. Zgodnie z takimi wytycznymi można dobrać i wykonać różne rodzaje protezy takie, jak: Protezy kosmetyczne, Protezy tymczasowe, Protezy modularne. Serdecznie zapraszamy do zapoznania się z ofertą protez kończyn dolnych, które

Staw kolanowy jest największym stawem w ciele ludzkim, który odpowiada za zginanie i prostowanie oraz poruszanie się w pozycji wyprostowanej. Jest on zawiasowy, parzysty utworzony z trzech kości ( rzepka, piszczelowa i udowa). Powierzchnie stawowe pokryte są chrząstką i otoczone torebką stawową, której wnętrze stanowi błona śluzowa (maziowa). Staw posiada dwie łąkotki- boczną i przyśrodkową, które znajdują się w jamie stawowej. Są to włóknisto-chrzęstne struktury, które pełnią bardzo wiele bardzo ważnych funkcji i determinują prawidłowe działanie kolana. Łąkotki stanowią o stabilności stawu, bowiem zwiększają przyleganie powierzchni stawowych. Ponadto uczestniczą w przenoszeniu obciążenia. Odgrywają istotną rolę w procesie absorpcji wstrząsów. Jednym z istotniejszych elementów łąkotki jest jej róg tylny, w którym znajduje się bardzo wiele mechanoreceptorów odpowiadających za czucie głębokie stawu. Niestety w obszarze tym najczęściej dochodzi do różnego rodzaju uszkodzeń. Kolejnym ważnym elementem kolana są więzadła, które wzmacniają budowę stawu kolanowego oraz odpowiadają za stabilność i ruch. Wyróżniamy bardzo silne wewnętrzne więzadło krzyżowe przednie i tylne oraz zewnętrzne poboczne piszczelowe i strzałkowe. W stawie kolanowych występują także więzadła powiązane z łąkotkami, rzepką oraz tylnej częścią torebki stawowej. W torebkę stawową zanurzona jest kość rzepki, która ma powierzchnię przednią, tylną oraz trzy brzegi, podstawę i wierzchołek skierowany do stopy. Jest największą trzeszczką w ciele. Chroni staw od przodu oraz zwiększa działanie mięśnia czworogłowego uda. W okolicy stawu kolanowego występuje także kilka kaletek. Z uwagi na specyfikę ruchów staw kolanowy (po stawie skokowym) jest drugim najbardziej obciążonym stawem w ciele. Często dochodzi do kontuzji i urazów w jego obrębie zwłaszcza u osób aktywnych fizycznie. Niemniej jednak schorzenia możemy pogrupować na wrodzone i nabyte. Do nieprawidłowości wrodzonych zaliczamy głównie koślawość kolan oraz szpotawość, zaś dolegliwości nabyte związane są z urazami i mogą polegać na: naciągnięciu więzadeł i torebki; rozciągnięciu więzadeł i torebki; pęknięciu łąkotki/ek; zerwaniu więzadeł i torebki; zwichnięciu stawu kolanowego; złamaniu śródstawowym kości wchodzących w skład stawu; Każda z tych patologii jest bardzo groźna i nieleczona może mieć poważne konsekwencje. Zaniedbania mogą prowadzić do dalszej degeneracji struktur w kolanie. Jeśli w kolanie zaczyna dziać się coś złego, odczuwamy ból lub trudności w wykonywaniu ruchów to należy niezwłocznie udać się do specjalisty. OSTEO-MED to profesjonalne Centrum Medyczne, który oferuje specjalistyczną pomoc w przypadku dolegliwości kolan różnego pochodzenia. Współpracujemy z cenionymi ortopedami, traumatologami w oparciu o bezpieczne i sprawdzone techniki osteopatyczne i rehabilitacyjne, dzięki czemu jesteśmy w stanie zapewnić Państwu kompleksową opiekę i fachową pomoc. Najczęstrze dolegliwości stawu kolanowego to: Uszkodzenia wiązadeł kolanowychUszkodzenia łąkotekKolano skoczkaZapalenie gęsiej stopkiUszkodzenia chrząstki w stawie kolanowymUszkodzenia chrząstki w stawie kolanowymBoczne przyparcie rzepkiKolano biegaczaZespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowegoZespół przeciążenia piszczeli, goleniRehabilitacja po endoprotezie stawu kolanowego USZKODZENIA WIĘZADEŁ KOLANOWYCH: NACIĄGNIĘCIA, NADERWANIA, ZERWANIA Do uszkodzenia więzadeł w stawie kolanowym dochodzi najczęściej podczas uprawiania sportów np. piłka nożna, koszykówka, hokej, jazda na nartach. Kolana podczas aktywności narażone są na działanie różnych sił i przeciążeń co cząstko prowadzi do urazów. Bardzo często uszkodzeniom ulega grube, szerokie więzadło MCL, które znajduje się po wewnętrznej stronie kolana. Mechanizm uszkodzenia polega na skręceniu i ucieczki kolana do wewnątrz. W przypadku uszkodzeń więzadła krzyżowego przedniego (ACL) bardzo często dochodzi jednocześnie do naruszenia pozostałych struktur tj. chrząstki stawowej, łąkotek, więzadeł wewnątrz i wokół stawu kolanowego. Wyróżniamy trzy stopniową klasyfikację, która pozwala nam oszacować stopień uszkodzenia więzadła. Mówimy wówczas o naciągnięciu więzadła, naderwaniu lub zerwaniu. Każde z nich ma poważne skutki dla funkcjonowania stawu kolanowego, bowiem prowadzi do niestabilności, czyli stanu gdzie chore kolano wykazuje nadmierną ruchomość, większą niż powinno to wynikać ze stanu fizjologicznego. Diagnostyka i rehabilitacja więzadła kolanowego Odpowiednio podjęte leczenie uszkodzonych więzadeł jest kwestią niezwykle istotną, bowiem zaniedbania te mogą mieć poważne konsekwencje dla całego kolana, polegające na pogłębianiu się urazu oraz uszkadzaniu pozostałych struktur np. chrząstki i łąkotki. Proces degeneracji z kolei może skutkować wystąpieniem zmian zwyrodnieniowych. Leczenie osteopatyczne odbywa się w oparciu o szczegółowy wywiad zdrowotny z pacjentem i badanie manualne. Należy uwzględnić także wiek i poziom aktywności badanego. Po zebraniu niezbędnych informacji zostaje ustalony indywidualny plan rehabilitacji, wykonanie odpowiednich techniki, (MET) techniki energizacji mięśni, oraz techniki równoważenia napięć więzadłowych, w celu przywrócenia równowagi napięciowej w obszarze dotkniętym dysfunkcją (BLT), techniki mięśniowo-powięziowe, igłoterapia sucha, kinesiology taping. USZKODZENIA ŁĄKOTEK Łąkotki są integralną częścią stawu kolanowego. Ich specyficzna budowa umożliwia dopasowanie się do powierzchni stawowej przez co uczestniczą w procesie absorpcji wstrząsów i stabilizacji kolana. Dodatkowo odpowiadają za właściwy rozkład obciążenia w kolanie oraz odpowiednie smarowanie i odżywianie. Niestety te ważne elementy naszych kolan są bardzo podatne na uleganie różnym urazom i uszkodzeniom. Najczęściej dochodzi do nich w wyniku uprawiania sportu jako wynik licznych przeciążeń i mikrourazów na poziomie zgięciowo-skrętnym stawu bądź jako rezultat wypadku w którym pojawiają się duże siły oddziałujące na staw kolanowy np. komunikacyjnego . Za zniszczenia łąkotek odpowiadają także zaniedbania innych urazów kolan np. zerwanych więzadeł. Z wiekiem zmniejsza się unaczynienie oraz spada ilość komórek występujących w łąkotkach w związku z tym osoby starsze nawet jeśli nie są aktywne fizycznie są także narażone na ich uszkodzenia. Objawy uszkodzonej łąkotki Uszkodzeniu łąkotki towarzyszy silny ból, który nasila się podczas chodzenia i klękania. Ponadto w momencie urazu może być słyszalny charakterystyczny trzask w kolanie. Pojawia się również może obrzęk kolana, oraz trudności z poruszaniem. Chorzy doświadczają tzw. blokowania kolana w różnym zakresie ruchu lub ograniczenie ruchomości. Diagnostyka i rehabilitacja łąkotek Urazów w obrębie łąkotek nie należy bagatelizować, bowiem uszkodzona struktura będzie wykazywała tendencję do pogłębiania się np. pęknięcia. Dodatkowo zniszczony element będzie przemieszczał się w stawie, co może spowodować uszkadzanie powierzchni stawowych. Funkcjonowanie z uszkodzoną łąkotką negatywnie odbije się na stanie całego kolana. Kluczowe znaczenie ma fakt, że nie każde pęknięcie łąkotki jest takie samo. Przed podjęciem leczenia osteopatycznego należy dokładnie ocenić rodzaj i stopień urazu. Niezbędny w tym celu będzie szczegółowy wywiad z pacjentem oraz odpowiednio dobrane badanie palpacyjne. Pozwoli ono terapeucie odpowiednio ukierunkować plan rehabilitacji, a w razie konieczności pokierować w celu pogłębienia diagnostyki obrazowej celem wykluczenia/potwierdzenia konieczności interwencji chirurgicznej. Terapia osteopatyczna i manualna obejmuje normalizowanie napięcia mięśni w kończynie dolnej objętej urazem poprzez całą gamę technik tkanek miękkich oraz igłoterapii. Dodatkowo skupiamy się na pracy nad przywracaniem ruchów (cały staw jak również piętro łąkotek) oraz stabilizacji i wzmacniania i odżywiania uszkodzonych struktur. Aplikacja taśm kinesiology taping zapewnia odpowiednią stabilizację oraz usprawnia procesy gojenia. KOLANO SKOCZKA Kolejną patologią w obrębie stawu kolanowego jest schorzenie nazywane kolanem skoczka. Nieprawidłowość ta polega na uszkodzeniu więzadła właściwego rzepki w miejscu, w którym łączy się ono z rzepką i dotyka głównie osoby aktywne sportowo. Nieprawidłowość ta jest często bagatelizowana przez pacjentów i w wyniku zaniedbań problem się pogłębia, doprowadzając do dalszych degeneracji w obrębie stawu kolanowego. Brak odpowiedniego leczenia skutkuje przerodzeniem się pozornie niegroźnej dolegliwości w poważne stany przewlekłe i w konsekwencji staje się przyczyną zakończenia kariery sportowej wielu zawodników. Do głównych przyczyn występowania kolana skoczka zaliczyć można liczne przeciążenia, które w połączeniu z nieprawidłową biomechaniką kończyny i niewłaściwą stabilizacją centralną odpowiadają za występowanie choroby. Objawy kolana skoczka Typowe objawy kolan skoczka, których nie należy lekceważyć to: bóle podczas schodzenia ze stromej powierzchni, schodów; uczucie niepewności kolana; ból pod rzepką; ból nasilający się podczas treningów; Diagnostyka i rehabilitacja kolana skoczka Jeśli jesteś sportowcem lub osobą, której aktywność fizyczna opiera się na wykonywaniu wyskoków, lądowań oraz zmian kierunków biegu ( np. siatkarze, koszykarze, skoczkowie wzwyż) i/lub zauważyłeś niepokojące objawy nie zwlekaj z wizytą u specjalisty. Być może właśnie wystąpiło u Ciebie kolano skoczka, którego zlekceważenie może mieć katastrofalne skutki dla Twojej kariery lub normalnego funkcjonowania. Jedynie wizyta u specjalisty i odpowiednio dobrany program rehabilitacji może uchronić Cię przed tą przykrą wizją. Z dobrodziejstwa osteopatii korzysta wiele wybitnych sportowców, bowiem jest to metoda całkowicie integralna z harmonią całego ciała, w sferze zainteresowania której pozostaje nie tylko łagodzenie dolegliwości bólowych, ale skuteczne leczenie jego przyczyny. Gabinet OSTEO-MED oferuje porady fachowców z zakresu osteopatii, rehabilitacji, ortopedii oraz traumatologii, którzy specjalizują się z leczeniu dolegliwości występujących u sportowców i osób aktywnych fizycznie. Terapia skupia się na działaniu lokalnym: (MET), igłoterapia sucha, masaż poprzeczny, (BLT) balansowania więzadłowe, jak również działanie globalne: poprawa funkcjonowania pozostałych stawów, pracy w długich łańcuchach mięśniowo-powięziowych. ZAPALENIE GĘSIEJ STOPKI Nieprawidłowość polegająca na wystąpieniu stanu zapalnego przyczepu trzech mięśni ( krawiecki, smukły, półścięgnisty) to schorzenie, które głównie pojawia się u biegaczy, koszykarzy, pływaków oraz kolarzy. Przyczep owych mięśni swoim kształtem przypomina błonkę jaka występuje między palcami gęsi dlatego też choroba ta nazywana jest zapaleniem gęsiej stopki. Najczęstszą przyczyną zapalenia są liczne przeciążenia i przetrenowania, duża aktywność wyprostna kolana, brak lub niewłaściwa rozgrzewka oraz nieodpowiednie obuwie do ćwiczeń. Dodatkowo ryzyko zachorowania zwiększają niewyleczone uprzednie urazy w obrębie stawu kolanowego, niektóre choroby tj. cukrzyca, reumatoidalne zapalenie stawów, a także wady układu kostno–stawowego np. choroba Osgooda-Schlattera, koślawość kolan itp. Objawy zapalenia gęsiej stopki Typowe objawy dla zapalenia gęsiej stopki to ból, który umiejscawia się po wewnętrznej stronie kolana nasilający się przy próbie zgięcia lub wyprostowania kolana. Dolegliwościom tym towarzyszy obrzęk. USZKODZENIA CHRZĄSTKI W STAWIE KOLANOWYM W organizmie ludzkim wyróżniamy trzy rodzaje chrząstek: szklistą, włóknistą i sprężystą. Chrząstka szklista pokrywa powierzchnie stawowe i umożliwia poślizg kości względem siebie. Ponadto pełni funkcje ochronną dla kości oraz absorbuje wstrząsy podczas chodu, biegów, podskoków. Cechuje ją duża sprężystość oraz wytrzymałość. Brak unaczynienia tej struktury jednak powoduje bardzo znikomą możliwość odbudowy. Z uwagi na fakt, że substancje odżywcze przedostają się do chrząstki jedynie przez płyn stawowy warunki jej naprawy są znacznie gorsze. Czynniki inicjujące uszkodzenia chrząstki stawowej: powtarzające się urazy stawu; zaburzenia osi kończyny; powtarzające się mikrouszkodzenia chrząstki stawowej; powtarzające się przeciążenia stawu; niestabilności stawu mało aktywny tryb życia; otyłość. Rehabilitacja po leczeniu operacyjnym Generalnie przyjmuje się, że leczeniu operacyjnemu poddawane są uszkodzenia chrząstki stawu kolanowego w III i IV stopniu wg Outerbridge’a czyli: uszkodzenia sięgające głębokiej warstwy chrząstki ale nie dochodzące jeszcze do powierzchni kości oraz z widocznymi elementami kostnymi niepokrytymi chrząstką. Po leczeniu chirurgicznym przychodzi czas na rehabilitację stanowiącą niezbędny element leczenia pooperacyjnego. Program rehabilitacyjny wdrażany po zabiegach chirurgicznych podejmowany jest w celu zapewnienia warunków do regeneracji i naprawy chrząstki. W kolejnym etapie rehabilitacja ma za zadanie przywrócenie prawidłowego ruch w stawie kolanowym, a także wyrównanie ( i odzyskanie) siły mięśniowej. Leczeniu zachowawczemu najczęściej poddawane są uszkodzenia typu I i II wg Outerbridge/a czyli: chrząstka ma prawidłową powierzchnię jednak jest miękka ( I) oraz chrząstka traci swoją gładkość, uszkodzona jest warstwa powierzchniowa (II). W pierwszym etapie rehabilitacji terapeuta pracuje nad zniwelowaniem dolegliwości bólowych oraz obrzęku. W kolejnym etapie do programu rehabilitacyjnego wprowadzane są odpowiednie ćwiczenia rozciągające i wzmacniające, celem których jest zapobieganie zanikom mięśniowym oraz utrzymanie właściwych zakresów ruchu w stawie. Następnie osteopata wprowadza ćwiczenia skierowanie na odzyskanie funkcji stawu kolanowego. USZKODZENIA CHRZĄSTKI W STAWIE KOLANOWYM W organizmie ludzkim wyróżniamy trzy rodzaje chrząstek: szklistą, włóknistą i sprężystą. Chrząstka szklista pokrywa powierzchnie stawowe i umożliwia poślizg kości względem siebie. Ponadto pełni funkcje ochronną dla kości oraz absorbuje wstrząsy podczas chodu, biegów, podskoków. Cechuje ją duża sprężystość oraz wytrzymałość. Brak unaczynienia tej struktury jednak powoduje bardzo znikomą możliwość odbudowy. Z uwagi na fakt, że substancje odżywcze przedostają się do chrząstki jedynie przez płyn stawowy warunki jej naprawy są znacznie gorsze. Czynniki inicjujące uszkodzenia chrząstki stawowej: powtarzające się urazy stawu; zaburzenia osi kończyny; powtarzające się mikrouszkodzenia chrząstki stawowej; powtarzające się przeciążenia stawu; niestabilności stawu mało aktywny tryb życia; otyłość. Rehabilitacja po leczeniu operacyjnym Generalnie przyjmuje się, że leczeniu operacyjnemu poddawane są uszkodzenia chrząstki stawu kolanowego w III i IV stopniu wg Outerbridge’a czyli: uszkodzenia sięgające głębokiej warstwy chrząstki ale nie dochodzące jeszcze do powierzchni kości oraz z widocznymi elementami kostnymi niepokrytymi chrząstką. Po leczeniu chirurgicznym przychodzi czas na rehabilitację stanowiącą niezbędny element leczenia pooperacyjnego. Program rehabilitacyjny wdrażany po zabiegach chirurgicznych podejmowany jest w celu zapewnienia warunków do regeneracji i naprawy chrząstki. W kolejnym etapie rehabilitacja ma za zadanie przywrócenie prawidłowego ruch w stawie kolanowym, a także wyrównanie ( i odzyskanie) siły mięśniowej. Leczeniu zachowawczemu najczęściej poddawane są uszkodzenia typu I i II wg Outerbridge/a czyli: chrząstka ma prawidłową powierzchnię jednak jest miękka ( I) oraz chrząstka traci swoją gładkość, uszkodzona jest warstwa powierzchniowa (II). W pierwszym etapie rehabilitacji terapeuta pracuje nad zniwelowaniem dolegliwości bólowych oraz obrzęku. W kolejnym etapie do programu rehabilitacyjnego wprowadzane są odpowiednie ćwiczenia rozciągające i wzmacniające, celem których jest zapobieganie zanikom mięśniowym oraz utrzymanie właściwych zakresów ruchu w stawie. Następnie osteopata wprowadza ćwiczenia skierowanie na odzyskanie funkcji stawu kolanowego. BOCZNE PRZYPARCIE RZEPKI Rzepka jest największą trzeszczką w organizmie człowieka, zlokalizowana po przedniej stronie kolana. Pełni bardzo ważną rolę, bowiem ochrania staw przed urazami oraz zwiększa jego siłę wyprostną. Rzepka porusza się podczas każdego ruchu kolana przesuwając się w górę i w dół. Część tylna rzepki razem z kłykciami kości udowej tworzą staw rzepkowo-udowy. Podczas zginania i wyprostu kolana rzepka porusza się po bloczku kości udowej, co warunkuje prawidłową mechanikę stawu kolanowego. Nadmierne przyparcie rzepki do kłykcia bocznego nosi nazwę boczne przyparcie rzepki. Podczas ruchów kolana dochodzi do nadmiernego przesunięcia rzepki w boczną stronę i powstaje zaburzony „ tor” rzepki. Przyczyny bocznego przyparcia rzepki Nieprawidłowość ta może wynikać z dysbalansu mięśniowego co może mieć związek z osłabieniem mięśnia obszernego przyśrodkowego oraz nadmiernym napięciem bocznym struktur uda, a także uwarunkowań anatomicznych związanych z budową rzepki lub nasady dalszej kości udowej. Objawy bocznego przyparcia rzepki Pacjenci korzystający z rehabilitacji w centrum medycznym Osteo-Med najczęściej skarżą się na tkliwość w okolicy zewnętrznej części rzepki. Schorzenie objawia się także zmniejszeniem przesuwalności rzepki w stronę przyśrodkową. Dochodzi do ograniczenia ruchomości. Ze względu na obkurczenie troczków występuje również niemożność biernego uniesienia rzepki po stronie bocznej. Ponadto w okolicach rzepki mogą być odczuwalne dolegliwości bólowe o charakterze rozlanym. Rehabilitacja przyparcia bocznego rzepki W celu potwierdzenia przyparcia wykonuje się testy ruchomości rzepki jej ustawienia oraz analizy toru przesuwania podczas ruchu. W przypadku stwierdzenia tej dolegliwości proces rehabilitacji jest dwutorowy. Osteopata/fizjoterapeuta wykorzystując techniki terapii manualnej (MET, mięśniowo-powięziowe, BLT, mobilizacje i manipulacje), dry needling, taping rozluźnia mięśnie i struktury o wzmożonym napięciu, a odpowiednimi ćwiczeniami wzmacnia osłabione. KOLANO BIEGACZA To potoczna nazwa na dysfunkcję związaną ze stawem rzepkowo-udowym. W nomenklaturze medycznej schorzenie może nosić nazwę: zespół bólowy przedniego przedziału kolan, zespół rzepkowo-udowy czy z angielskiego PFPS. Schorzenie, jak sama nazwa sugeruje dotyczy głównie osób aktywnych fizycznie- w szczególności biegaczy długodystansowych, ale nie tylko. Niejednokrotnie z problemem borykają się kolarze, narciarze oraz piłkarze. Przyczyną występowania tzw. kolana biegacza mogą być różne patologie w obrębie stawu kolanowego. Podczas aktywności sportowch ( zwłaszcza wymagających aktywności zgięciowych) dochodzi do zjawiska przyparcia rzepki do kości udowej. Wówczas dochodzi do tzw. ciasnoty przedniej i podrażnienia i uszkodzenia struktur okołorzepkowych. Błona maziowa, która najczęściej ulega podrażnieniom może wklinować się pod rzepkę tworzą tym samym stan zapalny w stawie. Stałe podrażnianie skutkuje przerostem rzepki i wydzielaniem większej ilości płynu. Taka sytuacja znacząco ogranicza właściwe funkcjonowanie kolan oraz negatywnie wpływa na odżywianie chrząstki stawowej. Czynniki predysponujące do dolegliwości związanych z przednim przedziałem kolana to błędy treningowe, nieodpowiednio dobrana intensywność ćwiczeń, niewłaściwie dobrane obuwie, brak rozgrzewki, przetrenowania, a także brak regeneracji po treningu; koślawienie kolan, pronacja stopy; supinacja stopy osłabienie mięśnia obszernego przyśrodkowego względem m. obszernego bocznego; osłabienie mięśni czworobocznych oraz odwodzących udo; przykurcz określonych mięśni; słaba stabilizacja tułowia problemy z rzepką np. hipermobilność, boczne przyparcie Objawy kolana biegacza Pacjenci odwiedzający centrum rehabilitacji i osteopatii Osteo-Med najczęściej skarżą się na trudny do zlokalizowania, rozlany ból w okolicy rzepki, który to nasila się podczas aktywności fizycznej jak również zginaniu kolana (przysiady, wchodzenie, schodzenie ze schodów). Niejednokrotnie pacjenci zgłaszają dyskomfort podczas dłuższego siedzenia. Kolejnym objawem kolana biegacza może być uczucie blokowania kolana, choć nie u każdego pacjenta ono występuje. Funkcje kończyny zostają ograniczone. Rehabilitacja kolana biegacza Samodzielne rozpoznanie problemu nie należy do najprostszych z uwagi na fakt, że schorzenie daje wiele objawów, które odpowiadają innym problemom takim jak np. uraz łąkotki, zapalenie gęsiej stopki, zmęczeniowe złamanie rzepki. W tym celu najlepiej odwiedzić centrum rehabilitacji, gdzie fizjoterapeuta na podstawie odpowiednio przeprowadzonego badania klinicznego będzie w stanie potwierdzić diagnozę. Program rehabilitacji dobiera się indywidualnie do pacjenta. W celu szybkiego powrotu do formy sprzed urazu, stosuje się terapię manualna, suche igłowanie, tapin, ćwiczenia wzmacniające na osłabione struktury, rozciągające przykurczone mięśnie oraz ukierunkowane na poprawę stabilizacji tułowia i czucia głębokiego. ZESPÓŁ TARCIA PASMA BIODROWO-PISZCZELOWEGO Sportowcy, wykonując aktywności fizyczne bardzo często narażeni są na różnego rodzaju kontuzje oraz urazy. Nie ma większego znaczenia czy uprawiają sport zawodowo czy też amatorsko. Do wielu kontuzji dochodzi w skutek niepoprawnych wzorców ruchowych, złych nawyków, niewłaściwego doboru ćwiczeń, złej rozgrzewki. Do tego wszystkiego należy wspomnieć o zablokowaniach w ciele, które bardzo często uaktywniają się dopiero po intensywnym wysiłku fizycznym. Z tego też względu istotną rolę w szybkim powrocie do formy odgrywa odpowiednio dobrana rehabilitacja i osteopatia sportowa. Zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego jest schorzeniem bardzo często występującym wśród osób aktywnych sportowo. Zespół ten występuje zarówno u amatorów biegania jak i zawodowców. Ponadto z problemem bardzo często borykają się kolarze, piłkarze, tancerze, sztangiści, tenisiści. Jako przyczynę problemu do niedawna uważano konflikt pasma biodrowo-piszczelowego i nadkłykcia bocznego kości udowej. Jak sądzono w momencie wykonywania zgięcia kolana z pozycji pełnego wyprostu pasmo przemiesza się do przodu i tyłu w stosunku do kłykcia powodując tym samym ocieranie się. Jednakże liczne badania potwierdziły, że zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego nie jest spowodowany przemieszczaniem się pasma nad nadkłykciem. Główną przyczyną problemu jest jego dociskanie. Rehabilitacja sportowców z zespołem tarcia pasma biodrowo-piszczelowego Zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego najczęściej objawia się piekącym, ostrym bólem w bocznym przedziale stawu kolanowego, wykazującym trudności do punktowej lokalizacji. Dolegliwości bólowe nasilają się podczas aktywności fizycznej oraz wchodzeniu po schodach, zaś ustępują w pozycji wyprostu kolan. Bardzo często pojawia się obrzęk i dochodzi do ograniczenia funkcji kończyny zajętej. W przypadku wystąpienia typowych dla zespołu pasma biodrowo-piszczelowego dolegliwości należy reagować jak najszybciej. Bagatelizowanie problemu zdecydowanie pogorszy sytuację i wydłuży proces powrotu do sprawności. Rehabilitacja sportowców z w/w problemem dobierana jest indywidualnie i w zależności od fazy, w której znajduje się pacjent. U sportowców można powodzeniem zastosować masaż głęboki, dry needling, techniki terapii manualnej, kinesiotaping oraz odpowiednio skomponowane ćwiczenia rehabilitacyjne. ZESPÓŁ PRZECIĄŻENIA PISZCZELI, GOLENI Kolejną dolegliwością typową dla sportowców jest zespół przeciążenia piszczeli. Najczęściej występuje u piłkarzy, koszykarzy tancerzy. Schorzenie polega na występowaniu dolegliwości bólowych w środkowej i dolnej okolicy goleni podczas wysiłku fizycznego i obciążenia. Do najczęstszych przyczyn występowania zespołu przeciążenia piszczeli zaliczamy: – W zależności od zlokalizowania objawów: przeciążenie mięśnia piszczelowego przedniego, przeciążenie mięśnia piszczelowego tylnego – mikrouszkodzenia przyczepów mięśni do kości i stan zapalny okostnej pokrywającej kość piszczelową. Rehabilitacja sportowców Centrum Rehabilitacji i Osteopatii Osteo- Med specjalizuje się w terapii dolegliwości bólowych narządu ruchu (i nie tylko), rehabilitacji pourazowej oraz pooperacyjnej. Doskonale zdajemy sobie sprawę, że każdemu ze sportowców zależy na szybkim powrocie do sprawności fizycznej. Dlatego też oferujemy Państwu indywidualnie dobraną, skuteczną i bezpieczną rehabilitację zaraz po wystąpieniu kontuzji, urazu albo po przebytej operacji. Rehabilitacja sportowa dobierana jest w zależności od wielu czynników, do których należy rodzaj uprawianej aktywności, stopień uszkodzenia oraz rozległość problemu. Zapewniamy kompleksową opiekę medyczną: osteopatów rehabilitantów fizjoterapeutów ortopedów i traumatologów reumatologów. REHABILITACJA PO ENDOPROTEZIE STAWU KOLANOWEGO Endoproteza stawu kolanowego to operacja polegająca na wymianie całego stawu kolanowego, bądź jego elementów składowych na sztuczne. Bardzo często zabiegi podejmowane są z powodu choroby zwyrodnieniowej stawów, którą w odniesieniu do kolana nazywamy gonartozą. Wyróżniamy zwyrodnienia pierwotne oraz wtórne. Do pierwszej grupy zaliczymy degeneracje kolan bez jednoznacznej przyczyny, podczas gdy wtórne obejmują sytuację, w której do zniszczenia stawu kolanowego przyczyniły się stany patologiczne np. choroba reumatologiczna, choroby neurologiczne, urazy. Przed zabiegiem endoplastyki stawu kolanowego wskazana jest tzw. rehabilitacja przedoperacyjna, która ma na celu przygotowanie pacjenta do planowanej operacji w celu zapewniania maksymalnie pozytywnego rezultatu podejmowanego zabiegu. Pomoc doświadczonego osteopaty/fizjoterapeuty jest również niezbędna po samej operacji. Rehabilitacja po endoprotezie stawu kolanowego zawiera specjalnie opracowany program powrotu do sprawności. Rehabilitacja ma na celu przygotować pacjenta do poruszania się o kulach oraz swobodnego chodzenia po zróżnicowanym podłożu. Osteopata wdraża ćwiczenia, których celem jest zwiększenie zakresu ruchów w stawie, poprawa stabilności stawu kolanowego oraz zwiększenie siły mięśni operowanej kończyny. Ponadto rehabilitacja po endoprotezie kolana wspomaga proces powrotu do codziennej aktywności fizycznej a także zmniejszenie lub też likwidację dolegliwości bólowych. Mając świadomość ograniczeń wynikających z zabiegu endoprotezy oferujemy Państwu również możliwość skorzystania rehabilitacji domowej. .

Te ostatnie zmniejszają tarcie o siebie powierzchni stawowych, rozprowadzają maź w kolanie i amortyzują staw. Chrząstka stawowa pokrywa zakończenia kości i umożliwia elastyczny ruch w kolanie. Natomiast rzepka, czyli trójkątna kość znajdująca się z przodu kolana, ochrania staw kolanowy.

Staw kolanowy jest największym stawem w ludzkim ciele. Jest elastyczny i wytrzymały - wszak od niego zależy to, czy będziemy w stanie się poruszać. Mimo to łatwo go uszkodzić. Jak zbudowany jest staw kolanowy, w jaki sposób pracuje, na jakie choroby i urazy jest narażony? Autor: Getty Images Staw kolanowy jest najważniejszym stawem ludzkiego układu szkieletowego. Jest on nam niezbędny do chodzenia, biegania, wspinania się, jazdy na rowerze. Nie ma więc nic dziwnego w tym, że jest on największym stawem wśród swoich konkurentów. Czyni go to najbardziej wrażliwym a co za tym idzie podatnym na liczne uszkodzenia. Bez niego prawidłowa motoryka układu szkieletowego jest niemożliwa. Spis treściStaw kolanowy - budowaStaw kolanowy - mechanikaStaw kolanowy - choroby Staw kolanowy - budowa Staw kolanowy łączy udo z goleniem, a więc jest on stawem udowo-piszczelowym którego funkcje łączą zginanie, prostowanie, obracanie. W budowie stawu kolanowego możemy wyróżnić tzw. powierzchnie stawowe. Jedną z nich jest główka stawowa utworzona przez dwa wypukłe kłykcie kości udowej oraz panewka składająca się z dwóch kłykci kości piszczelowej i rzepki. Połączenie tych dwóch powierzchni stawowych zapewnione jest przez powierzchnię rzepkową. Powierzchnie stawowe są pokrytą grubą chrząstka od 3-4 mm, największa grubość zlokalizowana jest na powierzchni stawowej rzepki i ma to kluczowe znaczenie ponieważ dzięki temu wzmaga się sprężystość stawu i wszelkie wstrząsy podczas chodzenia, skakania zostają silnie zmniejszone. Staw kolanowy ponadto ma silne zabezpieczenia w postaci więzadeł - są to: więzadło poboczne strzałkowe więzadło poboczne piszczelowe więzadło podkolanowe skośne więzadło podkolanowe łukowate więzadło krzyżowe przednie i tylne więzadło poprzeczne więzadła łąkotkowo-udowe tylne i przednie więzadło rzepki oraz liczne ścięgna Dzięki tym licznym zabezpieczeniom zwichnięcia stawu kolanowego są raczej rzadkością. Staw kolanowy - mechanika Mechanika stawu kolanowego jest dosyć złożona i musimy tutaj wrócić do wcześniej omawianych powierzchni stawowych. A więc podczas gdy stoimy na panewkach kości piszczelowej ustawione są mniej zakrzywione, bardziej płaskie, przednie części kłykci kości udowej, tak więc podczas stania powierzchnia styczna między kością udową i piszczelową jest największa, masa przenosi się na największą powierzchnię. Wraz ze zginaniem zaczynają stykać się coraz bardziej zakrzywione części kłykci kości udowych z panewkami kości piszczelowych, powierzchnie styczne stają się coraz mniejsze a powierzchnie stawowe coraz mniej dopasowane do siebie. Jeśli chodzi o ruch obrotowy w stawie kolanowym to może być on wykonany tylko wtedy, gdy kolano jest zgięte w przeciwieństwie do ruchu obrotowego w stawie łokciowym gdzie poruszanie tym stawem jest niezależne od położenia kości w stawie łokciowym. Tak skomplikowana mechanika ruchu w stawie kolanowym wymaga kolejnych zabezpieczeń tym razem dotyczących panewek, które to posiadają ruchome uzupełnienia w postaci dwóch przesuwalnych, półksiężycowatych pierścieni włóknisto-chrzęstnych tzw. łąkotek. Łąkotki zwiększają powierzchnię stawową kości piszczelowej, są one z nią połączone za pomocą pasm łącznotkankowych. Wyróżniamy: łąkotkę boczną (meniscus lateralis) łąkotkę przyśrodkową (meniscus medialis) Łąkotka funkcjonalnie dzieli jamę stawową na dwa piętra. Górne piętro położone między łąkotką a kością udową umożliwia ruchy zgięcia i prostowania, dolne piętro położone między łąkotką a kością piszczelową umożliwia ruchy obrotowe. Podczas ruchu stawu kolanowego łąkotki przesuwają się na panewkach kości piszczelowej tj. przy prostowaniu przesuwają się do przodu, przy zgięciu do tyłu. Droga takiego ruchu wynosi ok 1 cm. Łąkotka boczna ma większa przesuwalność niż łąkotka przyśrodkowa - ma to kliniczne znaczenie, ponieważ uszkodzenia dotyczą najczęściej łąkotki przyśrodkowej, mocno przytwierdzonej i mniej ruchomej, dzieje się to wskutek gwałtownego obrotu kości piszczelowej przy zgiętym kolanie. W takim przypadku usunięcie łąkotek nie wpływa na upośledzenie ruchów, zaburzone zostaje natomiast prostowanie kolana np. podczas chodzenia pod górę. Mechanika stawu kolanowego nie byłaby możliwa bez zaopatrzenia go w pakiet mięśni np. najbardziej istotnym mięśniem prostującym jest mięsień czworogłowy uda, jego porażenie uniemożliwia czynne prostowanie kolana. Wśród najważniejszych mięśni zginających możemy wyróżnić: mięsień półbłoniasty mięsień półścięgnisty mięsień dwugłowy uda Natomiast mięśniami umożliwiającymi ruchy obrotowe są mięśnie nawrotowe: mięsień półbłoniasty mięsień półścięgnisty mięsień smukły mięsień krawiecki mięsień podkolanowy oraz mięśnie odwracacze: mięsień dwugłowy uda mięsień naprężacz powięzi szerokiej Staw kolanowy - choroby Choroby dotyczące stawu kolanowego mogą mieć różną etiologię. Wśród których wyróżniamy: zakażenia choroby autoimmunologiczne urazy zaburzenia metaboliczne zmiany zwyrodnieniowe nowotwory Najczęstszymi manifestacjami pochodzącymi ze stawu kolanowego są zmiany zwyrodnieniowe, które określane są jako wynik działania czynników biologicznych i mechanicznych destabilizujących powiązane ze sobą procesy degradacji i syntezy chrząstki stawowej oraz podchrzęstnej warstwy kości. Mobilizacja stawu biodrowego w rotacji zewnętrznej z pochyleniem. Usiądź na ziemi z wyprostowanymi nogami. Mobilizowaną kończynę dolną ugnij i zrotuj do zewnątrz i obróć klatę piersiową tak, aby klatka była ustawiona równolegle do piszczela ugiętej nogi. Dłońmi przytrzymaj kolano i stopę po tej samej stronie.

Staw kolanowy to bardzo ważny element w Twoim ciele, który jest odpowiedzialny za utrzymanie prawidłowej postawy i pozwalający być mobilnym. Ze względu na liczne obciążenia, jakie na niego spadają, często może ulec nadwyrężeniu, dlatego też warto znać parę podstawowych ćwiczeń wzmacniających ten staw. Poznaj ćwiczenia stabilizujące staw kolanowy − mięśnieUrazy, kontuzje i problemy z bólem kolan to bardzo powszechne dolegliwości, które pojawiają się często nawet u młodych i sprawnych fizycznie osób. Kontuzje często wynikają z osłabienia stawów kolanowych, nadwagi, złych nawyków czy nieodpowiednich wzorców ruchowych i nieodpowiedniego przygotowania do cięższych treningów. Staw kolanowy posiada cały zestaw mięśni, które odpowiadają za jego stabilizację. Podstawą wzmacniania kolan są ćwiczenia, które mają wzmocnić mięśnie wokół stawu kolanowego i skupiają się na mięśniu dwugłowym i czworogłowym właśnie one w znacznej mierze poprawiają funkcjonowanie stawu. Ćwiczenia wzmacniające stawy kolanowe mają przede wszystkim poprawić stabilizację stawu i utrzymać jego odpowiedni zakresu wzmocnić stawy kolanowe?Istnieje parę zaleceń, które pomogą Ci utrzymać kolana w dobrej kondycji. Przede wszystkim warto jest pilnować odpowiedniej wagi ciała. Dodatkowe kilogramy dokładają obciążenia stawom. Jeśli masz pracę stojącą, pamiętaj o zmianie pozycji, chociaż podczas przerwy. Dobrze jest wtedy usiąść i spróbować zginać i rozprostowywać nogi. Pomoże to lepiej odżywić chrząstkę stawową i rozprostować obuwie także pomoże Ci zachować stawy kolanowe w lepszej formie. Kolana nie lubią butów na obcasie. Noszenie wysokiego obuwia sprawia ze kolano jest dużo częściej przygięte niż przy butach na płaskiej poprawić kondycje stawów kolanowych oprócz stosowania zdrowej i zbilansowanej diety warto też wykonywać ćwiczenia wzmacniające mięsnie. Ćwiczenia te nie powinny sprawiać bólu, ani powodować dyskomfortu. Najlepsze efekty można uzyskać wykonując je regularnie, przez dłuższy okres wzmacniające staw kolanowyJednym z ćwiczeń, które poprawi ruchomość stawu kolanowego jest zgięcie nogi w pozycji leżącej i przesuwanie leżącej na podłodze pięty w stronę pośladka, a następnie powracanie do pozycji wyjściowej (leżąc płasko na plecach).Innym ćwiczeniem, które poprawi zakres ruchu kolana jest zginanie kolan w pozycji leżącej, tym razem na brzuchu. Zgiętą nogę dobrze jest przytrzymać chwile ręką (parę sekund), żeby wspomóc rozciąganie mięśni, a następnie wykonać ruch na drugą nogę. To pomoże Ci dobrze rozciągnąć mięśnie innym ćwiczeniem, również przeznaczonym do wykonywania w pozycji leżącej na brzuchu, jest zginanie skrzyżowanych nóg (nogi są skrzyżowane na wysokości stóp – jedna stopa opiera się o drugą). Stopa kończyny znajdującej się od dołu powinna lekko dociskać drugą kończynę, pogłębiając tym samym ruch. Kolejnym ćwiczeniem będzie uginanie kolana w pozycji siedzącej. W pozycji siedzącej oprzyj stopę jednej nogi o drugą i prostuj kolano nogi, która jest na spodzie. Stopą opierającą się (znajdującą się na zewnątrz) można stawiać lekki opór, co zwiększy wydajność również zadbać o rozciągniecie mięśni tylnych uda. Stań na jednej nodze, a drugą połóż wyprostowaną na łóżku. Następnie wykonuj ruch odwodzenia i przywodzeni stopy kończyny leżącej. W momencie przywodzeni palców u stopy do przodu, przytrzymaj parę sekund. Poczujesz wtedy rozciąganie się mięśni z tyłu ćwiczenie wykonuje się siedząc na piętach. Polega ono na wyprostowaniu jednej nogi i siedzeniu na drugiej. Jeśli to możliwe dobrze jest spróbować lekko odgiąć plecy do tyłu podczas prostowania nogi do przodu i utrzymać pozycje kilka sekund, a następnie przechylić grzbiet do przodu i również wytrzymać tak kilka wszystkie tego typu ćwiczenia wykonuje się kolejno, na jedną i drugą nogę i powtarzaj kilkukrotnie. Ważne jest, żeby nie wykonywać ćwiczeń na siłę i w momencie wyczucia jakichkolwiek oporów czy bólu nie kontynuować ćwiczenia.

ZQWh. 229 166 494 241 326 50 407 205 480

ochrania od przodu staw kolanowy