🍺 Stan Zapalny Jelit U Psa

Zapalenie jelit może występować również na skutek błędów dietetycznych jak i chorób zapalnych o podłożu immunologicznym (np. choroba Leśniowskiego-Crohna) ograniczająca się przeważnie do jelita krętego, chociaż stan zapalny może obejmować cały przewód pokarmowy. Objawia się ona bólami brzucha, występowaniem biegunki

Stan zapalny w jelitach towarzyszy nieswoistym chorobom zapalnym jelit: wrzodziejącym zapaleniu jelita (WZJ) czy chorobie Leśniowskiego i Crohna . Pierwsze objawy pojawiają się u ludzi młodych (WZJ zwykle w wieku 20–40 lat, choroba Leśniowskiego i Crohna jeszcze wcześniej bo 15-25 lat ).

Kategoria: Inne, Dodano: Nieswoiste zapalenie jelit (IBD) u psów charakteryzuje się nawracającymi, przewlekłymi zaburzeniami ze strony przewodu pokarmowego. Enteropatiom towarzyszą zaburzenia wchłaniania w jelitach, nieprawidłowa motoryka żołądka i/lub jelit. Dodatkowo mogą występować: spadek masy ciała, brak apetytu, spaczony apetyt, mlaskanie, częstsze przełykanie, przewlekłe wymioty i biegunka z jelit cienkich i/lub grubych (w niektórych przypadkach tylko wymioty lub tylko biegunka). Typowy dla przewlekłych zapalnych chorób jelita (PZCJ) jest również brak skuteczności dotychczasowego leczenia. Charakterystyczne dla tego zespołu jest występowanie komórkowych nacieczeń, przede wszystkim w okolicy blaszki właściwej błony śluzowej jelit, przez limfocyty, komórki plazmatyczne, eozynofile, makrofagi, neutrofile lub kombinacje tych komórek. Podział uzależniony jest od rodzaju komórek nacieku zapalnego i lokalizacji zaburzeń: • limfo- i plazmocytarne zapalenie jelit (najczęściej, około 75% przypadków), • zapalenie żołądka i jelit (LEP), • eozynofilne zapalenie jelit, • zapalenie jelit cienkich i okrężnicy, • zapalenie żołądka i jelit, • enteropatia glutenowa, • ziarniniakowate zapalenie jelit (podobne do choroby Crohna), • rozszerzenie naczyń chłonnych jelit (limfangiektazja). Nieswoiste zapalenie jelit – etiologia Przyczyny występowania wymienionych zaburzeń nie są do końca znane. Na ich pojawienie się ma wpływ kilka czynników. • Uwarunkowania genetyczne: • forma limfocytarno-plazmocytarna częściej występuje u owczarków niemieckich i shar pei; • immunoproliferacyjna choroba jelit cienkich, specyficzna forma IBD, występuje u psów rasy basenji; • histiocytarne wrzodziejące zapalenie jelita grubego występuje u boksera; • enteropatia glutenozależna występuje u setera irlandzkiego; • SIBO, przerost flory bakteryjnej jelit: owczarek niemiecki, golden retriever, labrador, shar pei, rottweiler, collie; może być problemem wtórnym przy zewnątrzwydzielniczej niewydolności trzustki i przewlekłych, nieswoistych chorobach jelit; • limfangiektazja: yorkshire terrier, golden retriever, jamnik, rottweiler; • enteropatia białkogubna: soft coated wheaten terrier; • nieprawidłowa reakcja układu immunologicznego na składniki pokarmu; • nieprawidłowa reakcja immunologiczna na obecną w przewodzie pokarmowym florę bakteryjną (spadek liczby bakterii probiotycznych – Lactobacilllus sp., Bifidobacterium sp., wzrost liczby drobnoustrojów potencjalnie chorobotwórczych: E. coli, Bacteroides – indukcja odczynu zapalnego); • pasożyty i ich produkty. Wymienione czynniki przy współudziale zaburzonej regulacji immunologicznej poprzez towarzyszącą tkankę limfatyczną (GALT) powodują zwiększenie przepuszczalności błony śluzowej jelit, której wtórują wymienione objawy (wymioty, biegunka itd.). Rozpoznanie nieswoistego zapalenia jelit Badaniem z wyboru jest badanie endoskopowe żołądka, jelit cienkich i jelit grubych (ocena makroskopowa poszczególnych odcinków przewodu pokarmowego, pobranie wycinków do badania histopatologicznego). Badanie USG – na jego podstawie można nie stwierdzić zmian, chociaż w niektórych przypadkach może występować pogrubienie ściany jelit. Istotne dla rozpoznania, aczkolwiek charakterystyczne nie tylko dla tej jednostki chorobowej, są regularnie pofałdowane odcinki jelit. Mogą one występować np. przy zapaleniu jelit, parwowirozie, limfocytarno-plazmocytarnym zapaleniu jelit, zapaleniu trzustki czy otrzewnej. Często wykonywanym badaniem pomagającym w diagnozowaniu chorób jelit cienkich u psów (również u kotów) jest oznaczenie w surowicy stężenia kwasu foliowego i kobalaminy. Uzyskane podczas badania wartości, jeśli są prawidłowe, nie wykluczają IBD, ale jeśli wykryjemy nieprawidłowości, mogą one ułatwić rozpoznanie chorób jelit lub wskazać ich konkretną przyczynę. Do wchłaniania kwasu foliowego dochodzi w bliższych odcinkach jelit cienkich. Spadek jego poziomu może wskazywać na uszkodzenie bliższych odcinków jelit, do czego może się przyczynić nadwrażliwość pokarmowa (obecność alergenu pokarmowego w świetle jelit), IBD, chłoniak. Do wchłaniania kobalaminy dochodzi w dalszym odcinku jelita cienkiego. Proces ten jest złożony, zachodzi podczas wiązania jej ze specyficznym białkiem, tzw. czynnikiem wiążącym, który wiąże się ze specyficznymi receptorami zlokalizowanymi tylko na powierzchni nabłonka jelit. Ten czynnik jest wytwarzany u psów głównie w trzustce. Obniżenie stężenia kobalaminy w surowicy może świadczyć o uszkodzeniu dalszych odcinków jelit cienkich. Równoczesne obniżenie poziomu kobalaminy i kwasu foliowego jest bardzo istotną informacją, gdyż możemy mieć do czynienia z rozległym i poważnym zapaleniem, które obejmuje bliższe i dalsze odcinki jelit. Niski poziom w surowicy kobalaminy i/lub wysoki poziom soli kwasu foliowego może być pomocny w rozpoznawaniu przerostu flory bakteryjnej (często występuje u psów dużych ras) w dalszym odcinku jelit cienkich (biegunka antybiotykooporna). Obserwujemy wtedy przewlekłą, nawracającą biegunkę z jelit cienkich, spadek masy ciała lub słabszy przyrost masy ciała. Zmiany w badaniu histopatologicznym uzyskuje się tylko w nielicznych przypadkach. Bakterie wewnątrz światła jelita i produkty ich sekrecji wywierają szkodliwy wpływ w zależności od koncentracji, składu flory, łącznie ze zwiększeniem przepuszczalności jelitowej. Wysokie namnożenie bakterii zasiedlających bliższy odcinek jelita cienkiego, głównie beztlenowców (Clostridium, Bacteroides), zdolnych do wiązania kobalaminy, powoduje niewchłanianie się jej w dalszym odcinku jelita cienkiego. Pomocnym badaniem może być również – zwłaszcza jeśli w badaniu histopatologicznym nie występują zmiany, a wzrost bakteryjny jest nadmierny – test wchłaniania jelitowego, który wykrywa subtelne i ciężkie uszkodzenie jelit u psów. Może on pomóc w określeniu przyczyny uszkodzenia i monitorowaniu leczenia. Polega on na doustnym podawaniu roztworów cukru (laktulozy i ramnozy) i analizie w próbce moczu w określonym czasie lub badaniu krwi po upływie 2 godzin. Dochodzi do wzrostu stosunku laktulozy do ramnozy w próbkach krwi lub moczu pobranych po podaniu tych węglowodanów. Wysoka przepuszczalność wskazuje na uszkodzenia jelit. Badanie to jest często stosowane przy uszkodzeniach błony śluzowej, przeroście flory bakteryjnej. Jest bardzo przydatne w terapii długoterminowej. Wzrost przepuszczalności jelit występuje w powyżej 50-60% przypadków przerostu flory bakteryjnej, także przy braku zmian histopatologicznych. Przepuszczalność spada przy doustnej terapii antybiotykowej. Najskuteczniejsze są oksytetracyklina, metronidazol i tylozyna. Po unormowaniu przepuszczalności jelit (rekonstrukcja błony śluzowej) przerywamy antybiotykoterapię. Kolejnym badaniem, stosowanym w chorobach jelit, jest oznaczenie alfa-1 inhibitora proteinazy w kale. Badanie to jest pomocne przy określeniu stopnia utraty białka przez jelita. Diagnostyka różnicowa: przewlekłe biegunki spowodowane infekcjami pasożytniczymi, błędami żywieniowymi, alergie pokarmowe, nietolerancja, nadwrażliwość pokarmowa, infekcje bakteryjne (salmonelle, clostridia), grzybice, drożdżyce, dysbakterioza, zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki itd. Leczenie nieswoistego zapalenia jelit Postępowanie terapeutyczne uzależnione jest od nasilenia objawów. W przypadku łagodnych objawów, tzn.: • braku spadku masy ciała, • zachowanego apetytu, • sporadycznych wymiotów (łagodne, jeden epizod na 1-2 tygodnie lub rzadziej), • prawidłowej lub nieco luźnej konsystencji kału, • prawidłowej aktywności, • braku apatii, stosuje się specyficzne diety hipoalergiczne o obniżonej zawartości tłuszczu, zawierające FOS, MOS z kwasami tłuszczowymi Omega-3, Omega-6., np. Royal canin hypoallergenic, anallergenic, Hills z/d ultra alergen itd. Z doświadczenia autora wynika, że w przypadku łagodnych objawów sama dieta bywa wystarczająca lub w znaczący sposób minimalizuje objawy. Warto jednak dodać probiotyki (Lactobacillus, Enterococcus, Bifidobacterium). Hamują one reakcję zapalną na terenie jelit, czyli wzrost cytokin przeciwzapalnych, obniżenie poziomu cytokin prozapalnych, obniżenie namnażania bakterii potencjalnie chorobotwórczych (E. coli, Bacteroides). Dodatkowo można zastosować immunomodulatory (naturalne: beta 1,3/1,6-D glukan, syntetyczne, np. Lewamizol), ale w większości przypadków przy lekko nasilonych objawach nie są one potrzebne. Jeśli objawy kliniczne nasilają się, ale nie są jeszcze bardzo silnie wyrażone: • apetyt zachowany lub nieznaczny spadek, • aktywność zachowana, • wymioty 2-3 razy w tygodniu, • nieznacznie luźna konsystencja kału, • obecność krwi i/lub śluzu w kale, • częstotliwość kału zwiększona do 4 razy na dzień, • utrata masy ciała powyżej 5%, ale nie większa niż 10%, • dodatkowo, oprócz diety, probiotyków i ewentualnie immunomodulatorów, stosujemy niesterydowe leki przeciwzapalne i chemioterapeutyki. Odnośnie do niesteroidowych leków przeciwzapalnych ze względu na najmniejsze skutki uboczne w naszym gabinecie stosujemy nowszą pochodną kwasu 5-aminosalicylowego – mesalazynę – w dawce 12,5 mg/kg 2 razy dziennie przez 4-6 tyg. Zwłaszcza iż lek ten działa już na terenie żołądka i jelita cienkiego, a u psów przy tym zespole chorobowym większość zmian występuje właśnie w jelicie cienkim. Spośród chemioterapeutyków najczęściej stosowanymi i najskuteczniejszymi są: • amoksycylina (10 mg/kg 2 razy dziennie przez 3 tyg.), • amoksycylina z kwasem klawulonowym (12,5 mg/kg 2 razy dziennie przez 3 tyg.), • tylozyna (10-15 mg/kg 3 razy dziennie przez 4 tyg.), • oksytetracyklina (20 mg/kg 3 razy dziennie przez 4 tyg.), • enrofloksacyna (7 mg/kg raz dziennie przez 9 tyg.), • metronidazol (15 mg/kg 2 razy dziennie przez 3 tyg.). Przy ciężkim przebiegu IBD: • silna apatia, • apetyt znacznie zmniejszony, • wymioty częściej niż 3 razy w tyg., • wodnista biegunka, • częstotliwość kału powyżej 5 razy na dobę, • znaczny spadek masy ciała powyżej 10% stosuje się glikokortykosteroidy: prednizon, prednizolon (1-2 mg/kg, co 12 h przez 2-4 tyg., zmniejszamy o 25% co 1-2 tyg., następnie, po uzyskaniu najniższej dawki podtrzymującej, podajemy co 48 h). Łącznie z glikokortykosteroidem, np. prednizolonem, można zastosować azatioprynę w celu obniżenia dawki sterydu. Wtedy podajemy prednizolon w dawce 0,5-1 mg/kg dziennie, dawka azatiopryny początkowo wynosi 1-2 mg/kg dziennie w dawce dzielonej, po 3 tyg. dawkę obniżamy do 0,5 mg/kg co drugi dzień. Ze względu na fakt, iż podczas podawania tego leku mogą wystąpić duże skutki uboczne – objawy alergiczne, zapalenie trzustki, leukopenia itd. – przy dłuższej terapii należy wykonywać okresowe badania krwi. Można również zastosować połączenie metronidazolu z prednizolonem. Przypadki nieswoistego zapalenia jelit PRZYPADEK 1 Maczo, staffordshire bull terrier, 5 lat, samiec, niekastrowany, regularnie szczepiony i odrobaczany. W październiku 2011 r. pojawiły się pierwsze epizody nawracających wymiotów z żółcią, najczęściej rano. Dodatkowo występowała wydzielina z przewodów nosowych o charakterze śluzowym. Po krótkiej terapii wszystkie objawy ustąpiły. Pies dostawał Ranigast w iniekcji (preparat Solvertyl 4 mg/kg raz dziennie przez 4 dni), następnie Ranigast w tabletkach 75 mg co 12 h przez 2 tygodnie. Osłonowo antybiotyk, amoksycylinę (Betamox), w dawce 15 mg/kg co 48 h, podawany 3 razy. Na przełomie września i października 2012 r. nastąpił nawrót objawów. Oprócz porannych wymiotów nie pojawiły się inne objawy ze strony układu pokarmowego. Konsystencja kału i częstotliwość defekacji były prawidłowe, pies był w dobrej kondycji, nie występowały apatia, utrata masy ciała, apetyt był niezmieniony, podobnie jak chęć do wychodzenia na spacery. Wykonane badania Badanie krwi (profil rozszerzony) nie wykazało większych zmian. W morfologii nieznacznie podwyższone procentowo neutrofile – 81% (norma 60-77%). Odnośnie do badania biochemicznego występował spadek poziomu globulin – 2 g w decylitrze (norma 2,5-4,5 g), poziom fluktozoaminy pow. 351 mg w decylitrze (norma 0-320). Badanie USG wykazało niewielkie poszerzenie przełyku w części wpustowej, do 4-5 mm światła, z pogrubieniem ściany do ok. 4,5 mm, z nieznaczną komponentą zapalną. Żołądek bez zmian, o zachowanej budowie warstwowej ściany, perystaltyka żołądka prawidłowa, perystaltyka jelit prawidłowa, bez uchwytnych zmian, budowa warstwowa ściany zachowana. Inne narządy bez zmian. Badanie endoskopowe – za krtanią widoczne rozszerzenie przełyku nieznacznego stopnia z osłabioną perystaltyką. Wpust do żołądka zamknięty. Żołądek próżny, wypełniony niewielką ilością soków. Odźwiernik o zachowanej perystaltyce i lekko rozwartym ujściu do dwunastnicy, dwunastnica o przerośniętej błonie śluzowej, krucha przy pobieraniu wycinków do badania histopatologicznego. Wycinki zostały również pobrane z dna żołądka i okolic odźwiernika. Błona śluzowa w tej okolicy nie była wyraźnie zmieniona, ale rozpulchniona i krucha. Jamy nosowe w lekkim stanie zapalnym, dość kruche naczynia, przy dotyku krwawiące, brak wysięku ropnego i widocznego ciała obcego. Wyniki badań histopatologicznych (Laboklin): • żołądek – nabłonek błony śluzowej prawidłowo zbudowany, niezmieniony. W blaszce właściwej widoczność średniego stopnia, naciek złożony przede wszystkim z limfocytów, pojedyncze eozynofile, gruczoły żołądka bez zmian; • dwunastnica – w blaszce właściwej widoczny średniego stopnia naciek złożony z limfocytów i makrofagów. W kosmkach widoczne rozszerzenie naczyń chłonnych. Wymienione zmiany w badaniu histopatologicznym mogą wskazywać na nietolerancję pokarmową i/lub chorobę zapalną jelit (IBD). Poszerzenie przełyku w części wpustowej z niewielkim stanem zapalnym najprawdopodobniej związane jest z zapaleniem przełyku, którego powodem są przewlekłe wymioty i cofanie treści. Przeprowadzono sensitest, który potwierdził występowanie alergii pokarmowej (uczulenie na wołowinę, jagnięcinę, wieprzowinę i mleko). Terapia Wprowadzono dietę hipoalergiczną (Royal Canin Hypoallergenic). Charakteryzuje się ona wysoką strawnością i niską alergennością, zawiera wysoką dawkę biotyny, niacyny, kwasu pantotenowego, Omega-3 i Omega-6. Kwasy tłuszczowe, zwłaszcza Omega-3, dłużej podawane mają udowodnione działanie przeciwzapalne i są stosowane z dużym powodzeniem np. przy zapalnych schorzeniach jelit, również przy IBD. Przyczyniają się również do zmniejszenia dawki terapii sterydowej. U psa zastosowano Helicid – 1 kapsułka 20 mg co 24 h (w związku z bardzo częstym przełykaniem i nieprzyjemnym zapachem z pyska) 30-40 minut przed jedzeniem, w razie nasilenia się objawów dodatkowo zalecono Ranigast – 1 tabl. 75 mg na noc ok. godziny 20-22. Stosowany był również metoclopramid w dawce 0,3 mg/kg W efekcie objawy odbijania ustąpiły, ale pojawiły się silne zaburzenia w zachowaniu psa. W związku z tym zaprzestano podawania metoclopramidu. Objawy ponownie ustąpiły, sporadycznie zdarzało się częstsze przełykanie i mlaskanie. Nawrót Po około miesiącu nastąpił nawrót – oprócz wymienionych objawów pojawiły się wymioty 1-2 razy w tygodniu, konsystencja kału i częstotliwość oddawania bez zmian, podobnie jak samopoczucie ogólne psa. Na podstawie przeprowadzonego wywiadu ustalono, że w ciągu ostatniego miesiąca następowała kilkukrotna zmiana diety. Częsta zmiana karmy mogła zaburzać terapię, zwłaszcza iż istniały uzasadnione przesłanki, że w przypadku psa duży wpływ na występowanie IBD może mieć właśnie dieta. Zalecono ujednolicenie diety opartej na karmie Hill’s z/d low alergen. Zastosowanie monodiety oraz kontynuacja lekoterapii ograniczyły objawy choroby. Wykonano kontrolne badanie krwi. Morfologia nie wykazała odstępstw od normy. Badanie biochemiczne krwi – próby wątrobowe, nerkowe nie wykazały odchyleń od normy. Poziom białka całkowitego również pozostawał w normie, ale występował dalszy spadek poziomu globulin. Oznaczono również poziom kwasu foliowego i witaminy B12 w surowicy. Podwyższony poziom witaminy B12 (wykazany w badaniu) może świadczyć o wysokim jej poziomie w stosowanej diecie. W tym przypadku nie miał on wartości diagnostycznej. Poziom kwasu foliowego w normie. Występowanie cyklicznych, aczkolwiek wciąż sporadycznych, epizodów wymiotów i nasilania się okresowo częstego przełykania, odbijania, których częstotliwość była coraz większa, oraz stopniowo zauważalny spadek poziomu białka całkowitego we krwi (obecnie 56 g/l, poprzednio 62 g/l) i globulin przyczyniły się do podjęcia decyzji o zastosowaniu mesalazyny (preparat Asamax 12,5 mg/kg 2 razy dziennie przez 6 tygodni). Ze wszystkich stosowanych dotychczas leków mesalazyna dała najlepsze efekty. Pies był bardzo aktywny, odbijanie ustąpiło prawie zupełnie (występowało bardzo sporadycznie, prawie niezauważalne), wymioty ustąpiły, kał prawidłowy, brak zmian w częstotliwości oddawania stolca. Po zakończeniu stosowania mesalazyny nie podawano żadnych leków. Według dostępnych ogólnie źródeł po terapii mesalazyną można uzyskać zahamowanie choroby do ok. 6 miesięcy. Przez 1,5 miesiąca nie zaobserwowano widocznych, uciążliwych objawów choroby. Dalsze leczenie Dalsze obserwacje efektów podawania mesalazyny zostały zaburzone poprzez incydent związany z połknięciem przez psa ostrego ciała stałego. Spowodowało to obfite wymioty podbarwione krwią i biegunkę. Zastosowano Ranigast (75 mg 2 razy dziennie w odstępie 12 h), Synergal (1 ml/10 kg co 24 h przez 7 dni), rozkurczowo No-spę w dawce 40 mg i sucralfat w dawce 0,5 g/psa 3 razy dziennie przez 4 tygodnie (osłona błony śluzowej żołądka, neutralizacja kwasu solnego i pepsyny). Niepokojące objawy ustąpiły po 2-tygodniowej terapii i pojawiły się ponownie po około 2 miesiącach (wymioty 1-3 razy w tygodniu, częste przełykanie, odbijanie codziennie). Zastosowano sprawdzoną dotychczas terapię: dieta hipoalergiczną, sucralfat w dawce jak poprzednio, Helicid 1 kap. 20 mg co 24 h rano, Ranigast 75 mg przed snem, stosowany był również antybiotyk – enrofloksacyna w preparacie Enrobioflox 5% (50 mg/ml) w dawce 1 ml/10 kg przez 2 tygodnie. Wzięto pod uwagę ponowne zastosowanie metronidazolu, który ma udowodnione działanie immunomodulacyjne, ale w związku z brakiem zadowalających efektów z poprzednich terapii i częstym po nim przełykaniu zrezygnowano z jego podania. Terapia ta tym razem nie przyniosła spodziewanych efektów. W związku z tym zastosowano glikokortykosteroidy (prednizon w preparacie Encorton), które w większości przypadków dobrze sprawdzają się przy średnim i mocnym nasileniu objawów zespołu chorobowego. Ustalono dawkę 0,5 mg/kg 2 razy dziennie. Ze względu na wrażliwość pacjenta na niektóre leki początkowo podawano obniżoną dawkę w celu sprawdzenia reakcji. Stosowano Encorton w tej dawce przez 4 tygodnie, następnie stopniowo zmniejszano częstotliwość podawania leku (0,5 mg/kg 2 razy dziennie co 48 h itd.) przez 2 tygodnie. W okresie podawania sterydu pies czuł się z reguły bardzo dobrze, nie pojawiały się wymioty, odbijanie sporadycznie, częstotliwość oddawania stolca i konsystencja były niezmienione, ustąpiły również wszystkie objawy alergiczne, tj. wypływ z nosa, z worków spojówkowych, problemy zapaleń przewodu słuchowego. Wystąpiły jednak dwa jednodniowe epizody rzadkiego stolca i apatii, które ustąpiły po jednorazowym podaniu No-spy w iniekcji (40 mg i ranigastu (preparat Solvertyl w iniekcji 4 mg/kg Po 2 tygodniach od rozpoczęcia terapii sterydowej wykonano kontrolne badanie krwi. W morfologii nie wykazano odstępstw od normy. W badaniu biochemicznym wykazano obniżony poziom białka całkowitego w surowicy (53 g/dl) i dalszy spadek globulin. W reakcji na obniżony poziom białka zastosowano preparat Vetfood Recovery Balance. Po kolejnych 3 tygodniach wykonano drugie kontrolne badanie krwi. Badanie to wykazało poziom białka całkowitego – 58 g/dl, albuminy w normie, globuliny dalszy spadek, zwiększony poziom ALAT – 81 U/L (norma 3-60). W dotychczas przeprowadzonych badaniach wskaźnik ALAT zawsze był w granicach normy. Odnotowano również spadek poziomu wapnia – 7,5 mg/dl (8,4-11,5). Poziomy tych wskaźników najprawdopodobniej były skutkiem prowadzonej terapii sterydowej. W związku z tym zdecydowano o stopniowym wycofywaniu się z podawania Encortonu i wprowadzaniu mesalazyny (preparat i dawka jak poprzednio). Pies obecnie jest w trakcie leczenia i wykonywania kontrolnych badań (profil diagnostyczny krwi, witamina B12, kwas foliowy i inne). PRZYPADEK 2 Naira, suka rasy american staffordshire terrier, 9 lat. Szczepiona regularnie, odrobaczana nieregularnie, niesterylizowana. W październiku 2013 r. pierwsza wizyta w Gabinecie Felican-Vet. Objawy: • silna biegunka; • intensywne wymioty śliną i żółcią trwające od ok. tygodnia; • kał o konsystencji „krowiego placka”, mazisty, smołowaty; • pod koniec aktu defekacji spore ilości żywej krwi; • oznaki silnego osłabienia; • odwodnienie (ok. 2-3%); • spojówki i śluzówki bladoróżowe; • silna bolesność żołądka i okolicy jelit. Badanie per rectum wykazało dość spore ilości świeżej krwi i śluzu. Na podstawie wywiadu uzyskano informację, że ok. 2-3 lata temu (lub nawet wcześniej) występowały poranne wymioty śliną i żółcią o nieznanej częstotliwości. Ustalono też, że ok. 2 miesiące temu pies przechodził terapię związaną z silnym zapaleniem stawów kolanowych i zwyrodnieniem odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa. Przez 1,5 miesiąca przyjmował NLPZ. Po 2 tygodniach od zakończenia terapii pojawiło się rozwolnienie (kał z domieszką krwi i śluzu) na przemian z wymiotami. Po krótkiej terapii objawy ustąpiły. W związku z bardzo silnie wyrażonymi objawami ze strony przewodu pokarmowego zastosowano następujące leczenie: • nawodniono psa – podano płyny w ilości 50 ml/kg (PWE), • zastosowano osłonę antybiotykową – cefaleksynę (Ceporex w dawce 1,7 ml • rozkurczowo No-Spa: 40 mg jednorazowo • Vitacon: 10 mg/ml, 1 ampułka raz dziennie, • Ranigast w preparacie Solvertyl w dawce 4 mg/kg 2 razy dziennie, • Milgamma N: 2 ml Wykonane badanie Wykonano badanie krwi, które nie wykazało odstępstw od normy. Wykonano również echo serca. Nie wykazano odstępstw od normy. Ze względu na fakt iż ok. 2 miesięcy temu na zdjęciu RTG wykazano obecność cieni w żołądku, które sugerowały obecność ciała obcego, zalecono USG jamy brzusznej. W badaniu USG żołądek miernie poszerzony o zachowanej budowie warstwowej, bez zmian rozrostowych. W świetle żołądka hipoechogeniczne struktury ok. 25 mm, sugerujące obecność ciała obcego. Brak cech ostrej niedrożności, perystaltyka miernie wzmożona. Jelita o budowie prawidłowej, warstwowej, bez zmian zapalnych, naciekowych, miernie zgazowane, o prawidłowej perystaltyce. W związku z powyższym w trybie natychmiastowym przeprowadzono zabieg usunięcia ciał obcych z żołądka. Okazało się, że były to gumowe zabawki dla dzieci. Według informacji uzyskanej od właścicielki psa zginęły one ok. 2 lata temu. Terapia Przez kilka następnych dni kontynuowano terapię: • Solvertyl: 4 mg/kg 2 razy dziennie • No-spę rozkurczowo 40 mg • Vitacon: 10 mg/ml 1 amp. • 3 razy w tygodniu Milgamma: N 2 ml • 2 razy w odstępie 48 h po zabiegu Melovem: 5 mg/ml 1,2 ml Wymioty ustąpiły całkowicie, natomiast nadal występowała dosyć obfita biegunka. Kał bardzo wodnisty, jedynie na końcu stolec w kolorze ciemnobrązowym, o konsystencji półuformowanej. Obecne silne napinanie podczas aktu defekacji, na koniec aktu spora ilość żywej krwi i śluzu. Ogólne samopoczucie psa było bardzo dobre. Duża chęć do jedzenia, wychodzenia na spacery, zainteresowanie otoczeniem. Temperatura ciała 38,5ºC. W związku z występowanie problemów jelitowych zdecydowano o wykonaniu kolonoskopii. Badanie wykazało obecność licznych przekrwień i wybroczyn na terenie błony śluzowej jelita grubego. Pobrano wycinki do badania histopatologicznego. Wykazało ono łagodne i umiarkowane zapalenie jelita grubego z przewagą limfocytów i komórek plazmatycznych. Zastosowano Metronidazol w dawce 15 mg/kg 2 razy dziennie przez 3 tygodnie, Synergal: 1,5 ml przez 3 tygodnie. Po kilku dniach terapii nastąpiła poprawa, kał był pozbawiony śluzu i krwi, uformowany, o lekko luźnej konsystencji. Po upływie ok. tygodnia stolec był już prawidłowej konsystencji. Zastosowano dietę Hill’s z/d low allergen, ze względu na lekkie odbijanie lub/i mlaskanie po posiłku i w nocy zalecono podawanie Ranigastu: 1/2 tab. 150 mg rano i 1 tab. 150 mg 2 h przed snem. Po zastosowaniu terapii pies poczuł się bardzo dobrze, był aktywny, chętny do jedzenia i spacerów, objawy odbijania i mlaskania ustąpiły prawie całkowicie. Jedynie sporadycznie występowało mlaskanie, raczej późnym wieczorem, które ustępowało po podaniu Ranigastu (1 tab. 150 mg). Ze względu na fakt, iż pies nie był dawno odrobaczony (badanie kału: lamblie i pasożyty ujemne) podano preparat Adwocat Spot-On., do powtórzenia po 3 tygodniach. PODSUMOWANIE IBD jest zespołem chorobowym coraz częściej diagnozowanym u psów zarówno z powodu stosowania endoskopii i/lub kolonoskopii, jak i większej wiedzy lekarzy weterynarii na temat tego zespołu. Etiologia nieswoistych chorób jelit nadal nie jest do końca poznana, w związku z tym niejednokrotnie leczenie jest bardzo trudne i nie zawsze przynosi zadowalające efekty terapeutyczne. Pocieszeniem jest fakt, iż w wielu przypadkach sama zmiana diety na hipoalergiczną przynosi zadowalające efekty. Podobnie jak coraz większa liczba dostępnych na rynku leków. Piśmiennictwo dostępne u autora Autor: lek. wet. Marzena Zmarlak Streszczenie: Nieswoiste zapalenie jelit u psów to zespół chorobowy, który charakteryzuje się nawracającymi, przewlekłymi zaburzeniami ze strony przewodu pokarmowego. Przyczyny występowania zaburzeń nie są do końca znane. Na jego pojawienie się ma wpływ kilka czynników: uwarunkowania genetyczne, flora bakteryjna jelit, pasożyty i ich produkty, czynniki pokarmowe. Ze względu na fakt, iż choroba ma charakter idiopatyczny, diagnozę stawiamy na podstawie wykluczenia swoistych enteropatii. Podstawą rozpoznania jest jednak badanie endoskopowe żołądka, jelit cienkich i jelit grubych. Leczenie IBD jest skomplikowane, polega na wyeliminowaniu z diety potencjalnych antygenów bakteryjnych i pokarmowych, łącznie z zastosowaniem leków, które mają na celu stłumienie procesu zapalnego na terenie przewodu pokarmowego. Zdjęcie: Shutterstock Przejdź do następnej strony

Przyczyną ostrej biegunki jest stan zapalny układu pokarmowego wywołany przez czynniki zakaźne: najczęściej są to wirusy i bakterie, rzadziej pasożyty. Nieżyt żołądkowo-jelitowy może również wystąpić w wyniku czynników niezakaźnych (np. jako skutek uboczny przyjmowania niektórych leków). Ostra biegunka wirusowa

Pies, samiec, 8 miesięcy, bernardyn, o imieniu ŁOBUZ Właściciele przywieźli psa do Kliniki Weterynaryjnej THERIOS z powodu braku apetytu i pragnienia oraz apatii od kilku dni. Nie zauważyli biegunki ani wymiotów, piesek oddawał twardy, ciemny kał. Badanie kliniczne i postępowanie w dniu pierwszej wizyty: Stwierdzono temp. 38,6°C, błony śluzowe nieznacznie nastrzykane, w prostnicy niewielką ilość lepkiego, brązowego kału. Omacywaniem stwierdzono w jelitach podłużny twór, najprawdopodobniej ciało obce. Badania krwi nie wykazały stanu zapalnego ani niedokrwistości, jedyną nieprawidłowością była zwiększona ilość monocytów (krwinek białych, których ilość wzrasta przy stanach martwicowych i ropnych). Na zdjęciu Rtg jamy brzusznej widoczne były odcinkowo zgazowane jelita, a w okolicy żołądka poszerzenie jelit. Nie stwierdzono cieniującego ciała obcego. Pacjent został nawodniony dożylnie, otrzymał leki przeciwbakteryjne i rozkurczowe i został na życzenie właścicieli wypisany do domu z zaleceniem zabiegu operacyjnego. 10 dni później właściciele telefonicznie zadeklarowali chęć eutanazji psa. Jeden z pracowników KW Therios zdecydował pokryć koszty zabiegu pod warunkiem możliwości zatrzymania psa. Zabieg operacyjny: Operacja wykonana została w znieczuleniu wziewnym. Dr Jacek Ingarden wykonujący zabieg stwierdził w jelitach cienkich obecność kłębów papierowo-foliowych oraz licznych zrostów w jamie brzusznej (fot. 3 i 4). Konieczna była plastyka jelita i rozpreparowanie pozrastanych jelit i narządów wewnętrznych (fot. 5). Po wybudzeniu pacjent został wydany pod opiekę nowego właściciela. Następnego dnia pacjent zaczął przyjmować pokarmy stałe. Obecnie, 2 tygodnie od operacji, czuje się dobrze, jest karmiony dietetyczną karmą i wykazuje duże zainteresowanie wszelkimi znaleziskami ogrodowymi... Maja Ingarden Zgłoś swój pomysł na artykuł

Zapalenie jelit u psa – rokowania . Dobór odpowiedniego leczenia zależy od rodzaju choroby. Rokowanie także może być bardzo różne. Jeśli przyczyną stanu zapalnego jelit są pasożyty- rokowanie jest na ogół dobre, wystarczy tylko dokładnie odrobaczyć naszego pupila.

Zapalenie trzustki u psa to choroba, która może zagrażać nie tylko zdrowiu, ale również życiu czworonoga. Objawy tego schorzenia początkowo bardzo często są niespecyficzne, dlatego też postawienie diagnozy nie zawsze jest proste i wymaga wykonania badań dodatkowych. Zacznijmy jednak od początku. Trzustka – mały narząd o ważnych funkcjach życiowych Trzustka to narząd gruczołowy, położony wzdłuż żołądka i dwunastnicy psów. Ze względu na budowę anatomiczną, w trzustce psa możemy wyróżnić: głowę trzustki ,trzon trzustki,ogon trzustki,przewód trzustkowy. Trzustka jest zbudowana z dwóch rodzajów tkanki gruczołowej i ze względu na funkcje tych tkanek, w trzustce psa możemy wyróżnić: część zewnątrzwydzielniczą – to tkanka pęcherzykowa produkująca enzymy trawienne, które umożliwiają psu trawienie pokarmu (i to właśnie enzymy trawienne odgrywają dużą rolę w patomechanizmie zapalenia trzustki u psa! Ale o tym w dalszej części artykułu.)część wewnątrzwydzielniczą – to tak zwane wyspy trzustkowe produkujące hormony – między innymi insulinę i glukagon. Funkcje zewnątrzwydzielniczej części trzustki u psa Część egzokrynna trzustki psa pełni następujące funkcje: Produkuje sok trzustkowy, zawierający następujące (najczęściej w postaci nieczynnych proenzymów) enzymy trawienne: chymotrypsyna,trypsyna, aminopeptydazy,elastazy,lipazy trzustkowe,amylazy,nukleazy. Ułatwia wchłanianie witaminy dopuszcza do rozwoju bakterii w początkowym odcinku jelita korzystnie na błonę śluzową jelit. Enzymy trawienne gromadzone są w zymogenach, a następnie przewodami trzustkowymi dostają się do dwunastnicy. Tam dochodzi do ich aktywacji i biorą one udział w trawieniu długołańcuchowych związków pokarmowych, takich jak białka, cukry i tłuszcze. To właśnie te enzymy trawienne mogą spowodować samostrawianie tkanki trzustki, co w konsekwencji prowadzi do zapalenia trzustki u psa! Funkcje wewnątrzwydzielniczej części trzustki psa Wyspy Langerhansa, czyli wyspy trzustkowe, to część endokrynna trzustki. Stanowią one tylko około 2% całkowitej masy narządu. Pełnią jednak niezwykle istotną funkcję – wydzielają do krwi następujące substancje: Insulina – to hormon peptydowy regulujący poziom glukozy we krwi (obniża stężenie glukozy we krwi). Jej niedobór skutkuje zaburzeniami gospodarki węglowodanowej w ogranizmie i w efekcie prowadzi do rozwinięcia – hormon polipeptydowy stymulujący wzrost stężenia glukozy we krwi (antagonista insuliny). trzustkowy. Przyczyny zapalenia trzustki u psa Dlaczego psy stosunkowo często chorują na zapalenie trzustki? Przyczyny zapalenia trzustki u psa zazwyczaj są nieznane. W żargonie medycznym schorzenie o nieznanej etiologii nazwane jest „idiopatycznym”. Istnieje jednak szereg czynników, które mogą predysponować do wystąpienia zapalenia trzustki u Twojego psa: dieta wysokotłuszczowa,brak ruchu,otyłość,pourazowe zaburzenia w krążeniu krwi w trzustce,niepożądane działanie niektórych leków np. glikokortykosterydów, sulfonamidów, azatiopryny,podniesienie poziomu wapnia oraz trójglicerydów we krwi,procesy autoimmunologiczne,niedrożność przewodów trzustkowych,ciężkie stany zapalne jelit, na przykład parwowiroza, wtórnie wywołujące zapalenie trzustki u psa,rasa – rasy predysponowane do wystąpienia zapalenia trzustki to sznaucery miniaturowe, cavalier king charles spaniele, border collie, yorkshire terrier, cocker spaniel angielski. Jak dochodzi do zapalenia trzustki u psa? Znasz już czynniki ryzyka do wystąpienia zapalenia trzustki u psa. A co dalej? Jak to naprawdę działa? Gdy zadziała jeden z czynników predysponujących do wystąpienia zapalenia trzustki u psa, może dojść do nadmiernej aktywacji trzustkowych enzymów trawiennych. Związki te fizjologicznie aktywowane są w dwunastnicy. Ich wzmożona aktywacja prowadzi do uszkadzania ścian naczyń krwionośnych, powstawania obszarów martwicowych i zmian obrzękowych, samostrawiania miąższu trzustki, a także uszkadzania okołotrzustkowej tkanki tłuszczowej. Dochodzi wtedy do stanu zapalnego narządu. Następstwem zapalenia trzustki u psa może być uszkodzenie i niewydolność innych narządów – nerek, wątroby, płuc, układu krążenia. Objawy zapalenia trzustki u psa Objawy zapalenia trzustki u psa bardzo często są niespecyficzne i mogą występować także przy wielu innych schorzeniach. Do najczęściej obserwowanych symptomów tej choroby należą: brak apetytu,wymioty,biegunka,posmutnienie,gorączka,ból brzucha,osłabienie,przyspieszony oddech,odwodnienie. Jak widzisz, objawy te są mało charakterystyczne. Dlatego jeśli Twój pies dziwnie się zachowuje i zaobserwujesz jeden lub kilka z wyżej wymienionych objawów, koniecznie zabierz czworonoga do weterynarza. Zapalenie trzustki u psa – jak przebiega choroba? Ze względu na przebieg choroby, klinicyści wyróżniają dwa rodzaje zapalenia trzustki u psa – postać ostrą i przewlekłą. Postać ostra To stan nagłej aktywacji trzustkowych enzymów trawiennych. Prowadzi to do obrzęku śródmiąższowej części trzustki oraz rozpoczęcia procesu samostrawiania narządu. Enzymy trzustkowe uszkadzają narząd i okoliczne tkanki. Może to prowadzić do nieodwracalnych zmian w organizmie Twojego psa. Objawy przy ostrej postaci zapalenia trzustki u psa najczęściej są gwałtowne i mocno nasilone. Postać przewlekła Ten stan częściej występuje u kotów niż u psów. Polega na nawracającym bądź utrzymującym się ciągłym stanie zapalnym trzustki. Objawy zazwyczaj są łagodniejsze i mniej nasilone niż przy ostrym zapaleniu trzustki u psa. Diagnostyka zapalenia trzustki u psa Postawienie właściwej diagnozy to element kluczowy do rozpoczęcia prawidłowego leczenia zapalenia trzustki u psa. Dla mnie oraz moich kolegów i koleżanek z branży niezwykle istotne są: Wywiad lekarski – wszelkie informacje na temat objawów występujących u zwierzęcia, przyjmowanych przez niego leków, żywienia, trybu życia, niecodziennych sytuacji (np. zjedzenie ciała obcego) przybliżają nas do rozpoznania kliniczne pacjenta – pozwala wyłapać istotne objawy, na przykład gorączkę, tkliwość brzucha czy zażółcenie błon krwi – dostarcza niezwykle cennych informacji na temat stanu narządów wewnętrznych. Lekarz weterynarii z pewnością wykona badanie morfologiczne, pozwalające ocenić występowanie ewentualnej anemii, a także nasilenie stanu zapalnego w organizmie psa. Wśród badań biochemicznych szczególnie istotny jest pomiar aktywności enzymów wątrobowych, cholesterolu, poziomu specyficznej lipazy trzustkowej u psa (w skrócie cPL) – to enzym swoisty dla psiego gatunku, a jego stężenie odnosi się tylko i wyłącznie do trzustki. Podwyższenie poziomu psiej lipazy trzustkowej świadczy o zapaleniu trzustki u rentgenowskie – pozwala wyeliminować inne przyczyny bolesnego brzucha (na przykład ciało obce, uraz).Badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej – dostarcza dodatkowych informacji na temat stanu narządów jamy brzusznej, w tym trzustki. Leczenie zapalenia trzustki u psa Każde leczenie psa z zapaleniem trzustki ma charakter indywidualny, dostosowany do potrzeb czworonoga. W zależności od stanu klinicznego pacjenta i występujących u niego objawów, w leczeniu zapalenia trzustki u psa stosuje się: Dietę niskotłuszczową typu „low fat”! Prawidłowe żywienie podczas zapalenia trzustki jest jednym z kluczowych elementów terapii! Być może przeczytałeś/przeczytałaś gdzieś, że przy zapaleniu trzustki u psa należy zachować 4-5-dniową głodówkę. Spieszę z wyjaśnieniem i sprostowaniem! Dawniej rzeczywiście uważano, że aby ograniczyć proces zapalny przebiegający w trzustce, należy „wyciszyć” działanie narządu. Miała temu służyć głodówka. Niestety dalsze badania i doświadczenia pokazały, iż dłuższa głodówka powoduje śmierć enterocytów (komórek błony śluzowej jelit), co w następstwie powoduje zaburzenia wchłaniania jelitowego! Najnowsze stanowisko zakłada więc, że nie poddajemy zwierzęcia głodówce, lecz pozwalamy mu jeść odpowiednie pożywienie o obniżonej zawartości tłuszczu. Płynoterapię – ponieważ zapalenie trzustki u psa często przebiega z wymiotami i biegunką, zwierzęta cierpiące na to schorzenie niejednokrotnie są odwodnione i potrzebują odpowiedniej płynoterapii przeciwbólowe – zapalenie trzustki u psa może przebiegać z silną bolesnością jamy brzusznej (mój ostatni pacjent z zapaleniem trzustki z powodu tak zwanego „ostrego brzucha”, czyli intensywnego bólu, nie był w stanie wstać na kończyny tylne). Należy zapewnić psu wszelki możliwy komfort, stosując odpowiednie leki przeciwwymiotne – najlepiej sprawdzają się leki nowszej generacji, na przykład maropitant. To lek wyhamowujący odruch wymiotny poprzez działanie na ośrodkowy układ – powinny być stosowane tylko w przypadku potwierdzenia infekcji bakteryjnej. Jednak z uwagi na to, iż najczęściej przyczyna zapalenia trzustki u psa jest nieznana, wielu lekarzy klinicystów decyduje się na podaż przyczynowe – jeśli tylko znana jest przyczyna zapalenia trzustki u psa, konieczne jest jej wyeliminowanie bądź leczenie przyczynowe (na przykład leczenie hiperkalcemii czy ograniczenie ekspozycji na niepotrzebne leki).Leczenie powikłań zapalenia trzustki u psa (na przykład zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej czy ostrej niewydolności nerek). Powikłania zapalenia trzustki u psa Cukrzyca W następstwie silnie i gwałtownie przebiegającego zapalenia trzustki u psa, może dojść do uszkodzenia części endokrynnej trzustki. Zaburzona zostaje wtedy produkcja hormonów regulujących gospodarkę węglowodanową i może rozwinąć się cukrzyca. Cukrzyca jest chorobą metaboliczną, charakteryzującą się podwyższonym poziomem glukozy we krwi. Przewlekła hiperglikemia powoduje uszkadzanie i dysfunkcję innych narządów organizmu czworonoga (na przykład nerek czy oczu). Cukrzyca u psa wymaga dożywotniej podaży insuliny. Zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki Zapalenie trzustki u psa może również spowodować uszkodzenie części egzokrynnej narządu. Skutkuje to brakiem produkcji odpowiedniej ilości enzymów trawiennych. Zwierzę, mimo przyjmowania pokarmu, nie jest w stanie prawidłowo go trawić i nie przyswaja substancji odżywczych. Schorzenie to wymaga dożywotniej suplementacji enzymów trawiennych.

Wykazują także trudności w pobieraniu pokarmu, a ich głowa może kiwać się na boki. Pośmiertnie badanie sekcyjne wykazuje: obrzęk nerek, obrzęk wątroby, pusty żołądek, zapalenie jelit z nalotem włóknika, odwodnienie. Zakaźne zapalenie jelit u kota krok po kroku - profilaktyka, przebieg choroby, leczenie, przyczyny i objawy.

Mikrobiota jelitowa odgrywa istotną rolę w zdrowiu psa. Wiedza o tym, czym jest i jak możemy ją poprawić, pomoże nam zapobiegać chorobom naszych zwierząt jest “mikrobiota”? Zarówno ludzie, jak i psy mają ją na skórze, nosie, ustach i jelitach. Mikrobiota jelitowa psów to ekosystem bakterii, grzybów i niektórych wirusów. Jest dla nich dobra i wykonuje wiele zadań w organizmie. Zmiany w mikrobiocie mogą powodować różne chorób przenoszonych przez psy ma pochodzenie mikrobiologiczne, ale nie wszystkie mikroorganizmy są dowiesz się więcej o znaczeniu tego mikroskopijnego świata w ciele jelitowa u psówMikrobiota jelitowa lub mikrobiom to grupa pożytecznych mikroorganizmów, które zamieszkują jelita psa. Pełnią tam wiele podstawowych funkcji: Pobudzenie układu odpornościowego Przyczynianie się do wielu procesów metabolicznych Ochrona organizmu przed zarażeniem się innymi chorobami (odporność na kolonizację) Dieta, wiek i czynniki środowiskowe bezpośrednio wpływają na stan tej mikrobioty, więc każda zmiana może wywołać mikrobiota i atopowe zapalenie skóryZbilansowana dieta gwarantuje zdrową skórę i układ odpornościowy. Badania pokazują, że zaburzenia mikrobioty, takie jak dysbioza, mają bezpośredni wpływ na zdrowie psa. Przykładem tego jest atopowe zapalenie skóry u ryzyka: bariera jelitowaCiała obce i szkodliwe nieustannie atakują organizm, a przewód pokarmowy jest na nie bardzo narażony. Ściana jelita działa jak selektywna bariera, która umożliwia przejście składników odżywczych i zapobiega przedostawaniu się szkodliwych substancji. Nazywa się to „przepuszczalnością jelit”.Z tego powodu, gdy wystąpią zmiany, takie jak stan zapalny, ściana jelita wchłonie więcej. Dlatego bariera przełamie się i wpuści ciała obce do krwi, co powoduje wiele funkcji trawiennej, ściana jelita pełni funkcję obronną. Tę funkcję pełnią mikroorganizmy zanurzone w błonie śluzowej, co wpływa na rozwój układu zaburzenie tworzone w tej barierze obronnej powoduje przesadną odpowiedź immunologiczną (nadwrażliwość lub alergie), zapalne choroby przewodu pokarmowego i inne choroby opublikowane przez czasopismo Frontiers in Physiology wykazało, że z powodu tych problemów występują pewne zmiany skórne. Skóra jest jednym z dotkniętych chorobą narządów z powodu nieprawidłowej odpowiedzi komórek układu odpornościowego błony śluzowej u pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit (NZJ).Wreszcie, ważne jest, aby wziąć pod uwagę potrzeby żywieniowe zwierząt, aby zapewnić im odpowiednią dietę. Na przykład. zarówno nadmiar, jak i niedobór witaminy A może powodować zmiany skórne, takie jak hiperkeratoza i łuszczenie się. Dodatkowo wzrasta prawdopodobieństwo infekcji pokarmoweDowiedzieliśmy się już, że mikrobiota odgrywa kluczową rolę w rozwoju układu odpornościowego. Alergie pokarmowe lub nadwrażliwość pokarmowa to przesadna reakcja immunologiczna, która pojawia się po spożyciu pewnych pokarmów. Może to spowodować uszkodzenie skóry lub przewodu 1% chorób skóry i rzadko powoduje choroby w jelitach zwierzęcia. Z jednej strony, najczęstszymi objawami u psów cierpiących na tego typu alergie jest świąd, a z drugiej strony wydaje się, że po nieswoistym zapaleniu jelit może wystąpić problem składu bakterii może powodować choroby jelitowa – sposoby na jej poprawęCo więc możesz zrobić, aby utrzymać zdrowie mikrobioty jelitowej Twojego zwierzaka? Poniżej przedstawiamy kilka sugestii: Włącz probiotyki i prebiotyki do diety pupila (z umiarem). Pokarmy te pomagają poprawić funkcjonowanie błony śluzowej jelit, wytwarzając bakteriocyny, które zwiększają produkcję IgA i wchłanianie składników odżywczych. Przeszczepianie mikrobioty kałowej. To przywraca pożyteczne bakterie z powodu zmian w przewodzie pokarmowym. Zminimalizuj stres u swojego psa. Podobnie, jak w przypadku ludzi, nastrój zmienia normalną mikrobiotę jelitową, zwiększając w ten sposób przepuszczalność i tym samym powodując stan zapalny mikrobioty. Wykazano również, że stres psychiczny i fizyczny przyczynia się do dysbiozy jelitowej. Dlatego trzymaj swojego psa w szczęśliwym i stymulującym środowisku oraz zapewnij mu dietę spełniającą jego potrzeby psychologiczne i żywieniowe. Postępując zgodnie z tymi radami, możesz zagwarantować swojemu zwierzakowi dietę i środowisko odpowiednie dla jego zdrowia i dobrego może Cię zainteresować ... ^{Proces zapalny obejmuje błonę śluzową i podśluzową jelita grubego, prowadząc niekiedy do powstania owrzodzeń. Ma przebieg przewlekły z okresami remisji i zaostrzeń . Chorobom zapalnym jelit mogą towarzyszyć inne choroby autoimmunologiczne np. stwardniające zapalenie dróg żółciowych czy zesztywniające zapalenie stawów}

Zapalenie żołądka i jelit psów to choroba, którą możemy rozpoznać, gdy pies cierpi na ciągłe wymioty i biegunkę. Istnieje wiele przyczyn tego dyskomfortu, który przeszkadza psu zarówno fizycznie, jak i psychicznie, a w ciężkich przypadkach może być śmiertelny. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o zapaleniu żołądka i jelit u psów, jego objawach i leczeniu, zapraszamy do dalszej lektury tego artykułu. Wskaźnik1 Co to jest zapalenie żołądka i jelit u psów?2 Złe Czynniki infekcje Jelitowy zespół złego Zmiany mechaniczne przewodu Nowotwory żołądka lub Przyczyny długotrwały Kontakt z chorymi Konsumpcja toksycznych roślin3 Jakie są objawy?4 Diagnoza zapalenia żołądka i jelit psów5 Jaki jest jego czas trwania?6 Jakie jest leczenie? Strona główna Co można podać psu z zapaleniem żołądka? Co zrobić, jeśli pies nie chce jeść?7 Czy zapalenie żołądka i jelit rozprzestrzenia się na inne zwierzęta? Czy jest zaraźliwy od psów do ludzi? Śmierć z powodu krwotocznego zapalenia żołądka i jelit Zapalenie żołądka i jelit to zapalenie żołądka i jelit, które zwykle powoduje wymioty, ból brzucha i biegunkę, będące złym samopoczuciem wielu zwierząt, w tym ludzi i psów. Chociaż zwykle ten stan trwa tylko kilka dni, temu, kto na niego cierpi, towarzyszy w tym czasie dokuczliwe uczucie, z którego chce się jak najszybciej wydostać. Co można zrobić, aby nasz pies przezwyciężył taką niedyspozycje? Zapalenie żołądka i jelit psów jest częstą przyczyną wizyt u lekarza weterynarii i jest spowodowane stanem zapalnym lub infekcją błony śluzowej przewodu pokarmowego, co uniemożliwia prawidłowe trawienie i przyswajanie pokarmu. Obecność wymiotów i biegunki u psa wskazuje na istnienie zapalenia żołądka i jelit, które może mieć różne przyczyny, takie jak np. pasożyty, wirusy jelitowe, takie jak parwowirus, nieodpowiednie nawyki żywieniowe lub nowotwory. Ale może również pochodzić z chorób psów, które nie wywodzą się z przewodu pokarmowego, ale z narządów, takich jak trzustka, nerki lub wątroba. Psy zwykle manifestują wymioty, biegunkę i utratę apetytu. Gorączka, depresja i odwodnienie pojawiają się w bardziej zaawansowanych stadiach. Biegunka może mieć charakter przewlekły, gdy jest trwała i trwa dłużej niż trzy lub cztery tygodnie, lub ostra, gdy trwa krótko i zwykle ustępuje samoistnie. Te ostatnie wymagają kilku badań diagnostycznych, a bardziej interesujące są leczenie objawowe, które może różnić się w zależności od objawów, jakie wykazuje nasz pupil. Diagnoza może być skomplikowana, zwłaszcza że jest to biegunka przewlekła i konieczne będzie wykonanie dodatkowych badań w celu ustalenia jej pochodzenia. W przypadku przewlekłego zapalenia żołądka i jelit ekspert będzie wymagał przeanalizowania historii choroby psa, z podkreśleniem harmonogramu szczepień i odrobaczenia, szczegółowego badania fizykalnego oraz szeregu badań. Rozpoznanie etiologii ma ogromne znaczenie dla ustalenia, czy zapalenie żołądka i jelit jest spowodowane pierwotnym problemem żołądkowo-jelitowym, czy wtórnie jest spowodowane zaburzeniem pozajelitowym, takim jak niedoczynność tarczycy, ponieważ leczenie może się znacznie różnić. W łagodnych i ostrych przypadkach kontrola diety i stosowanie leków jest więcej niż wystarczające. Każda profilaktyka musi przejść przez odpowiednie odrobaczanie i coroczne szczepienia oraz odpowiednie nawyki żywieniowe. Przyczyny Zapalenie żołądka i jelit psów może być wynikiem różnych przyczyn, ich znajomość pomoże nam uniknąć pełnego obrazu dyskomfortu u psa. Poniżej przedstawimy najczęstsze przyczyny wymiotów i biegunki u psa: Złe odżywianie Błędy żywieniowe, takie jak spożywanie domowego jedzenia lub jedzenia o wątpliwej jakości, a także psy, które żywią się rzeczami z ulicy lub śmieci, często cierpią z powodu ostrych dolegliwości żołądkowo-jelitowych. Nagłe zmiany w tym, co jesz, mogą również powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Czynniki zakaźne Istnieje cała seria organizmów zakaźnych, takich jak wirusy, bakterie jelitowe lub pasożyty wewnętrzne, które atakują psy i wpływają na nie na różne sposoby: W ich ramach wyróżniają się koronawirus psów i parwowirus psów. Parwowirus objawia się obrazem krwawej biegunki o dużej ostrości. Dobermany, rottweilery, pitbulle i labradory są bardziej podatne na infekcje niż inne rasy. Konieczna jest hospitalizacja psa, a przy odpowiednim leczeniu wspomagającym prawdopodobny jest powrót do zdrowia. Bakterie, takie jak Salmonella spp, które znajdują się w żywności w złym stanie (szczególnie drobiu i jajach) lub nadmierny wzrost Clostridium spp, również powodują zapalenie żołądka i jelit, które może być ciężkie lub ciężkie. Pasożyty jelitowe, takie jak Trichuris spp, Toxocara spp, Acylostoma spp, Dypilidium caninum, Coccidia lub Giardia spp, są czynnikami wywołującymi biegunkę, a dodatkowo modyfikują obronę i sprzyjają inwazji bakterii jelitowych i wirusów. Jak poważny jest ten proces i jego rokowanie będzie zależeć od wieku zwierzęcia i jego stanu zdrowia, a także od wczesnej diagnozy pierwiastka pasożytniczego. infekcje grzybowe Ten rodzaj infekcji wywołują grzyby występujące w środowisku, które mogą atakować je tylko na poziomie skóry, a w poważniejszych przypadkach powodować ciężkie choroby ogólnoustrojowe. Oto najważniejsze infekcje grzybicze, których może doświadczyć pies: Blastomykoza: która jest bardzo powszechna u zwierząt, które spędzają większość czasu na świeżym powietrzu i żyją w pobliżu źródeł wody, takich jak jeziora, rzeki itp. Kokcydioidomikoza: Potencjalnie śmiertelna infekcja typowa dla suchego klimatu, rozprzestrzenia się przez zarodniki, które dostają się do organizmu, powodując chorobę zwierzęcia. Kryptokokoza: Grzyb, który ją powoduje, jest bardzo podobny do drożdży obecnych w kale gołębi. Jelitowy zespół złego wchłaniania Ten dyskomfort jest spowodowany zapaleniem przewodu pokarmowego bez znanej przyczyny lub idiopatycznym. Biopsja jelita jest wymagana, aby określić, jakiego rodzaju komórki są zaangażowane i odróżnić go od chłoniaka jelitowego, ponieważ objawy są podobne: zwierzę może schudnąć bez wykazywania braku apetytu, z biegunką. Zmiany mechaniczne przewodu pokarmowego Ta seria zaburzeń często występuje z trwałymi wymiotami i silnym bólem brzucha, z występowaniem lub bez biegunki, takiej jak niedrożność jelit, regularnie powodowana ciałami obcymi lub torbielami, rozszerzenie żołądka, w którym następuje nagromadzenie gazów w żołądku, które ułatwia rotację wokół własnej osi, powodując skręt uniemożliwiający opróżnianie żołądka i wkłucie jelita, gdzie część jelita wprowadza się w siebie, co powoduje objawy niedrożności. Wszystkie trzy stany są pilne i wymagają leczenia chirurgicznego. Nowotwory żołądka lub jelit Są to te guzy, które mogą rozwijać się w całym przewodzie pokarmowym. Biopsja jest wymagana do określenia charakteru podstawowych komórek w celu określenia terapii i rokowania. Często występują gruczolakoraki jelit, które objawiają się wymiotami i utratą masy ciała, oraz mięsaki gładkokomórkowe, które szczególnie dotykają starsze psy i występują z krwawieniem jelitowym, niedokrwistością i niedrożnością. Inwentarz pozajelitowych przyczyn zapalenia żołądka i jelit jest obszerny, a wśród nich można wyróżnić: choroby trzustki, takie jak niedoczynność lub przewlekłe zapalenie trzustki, choroby nerek i wątroby, zaburzenia endokrynologiczne, takie jak niedoczynność tarczycy, choroby serca i neurologiczne. długotrwały stres W normalnych warunkach stres sprawia, że pies pozostaje czujny, ale przedłużający się może powodować szereg niepożądanych zachowań i komplikacji. Jednym ze skutków jest częstsze niż zwykle odkładanie się osadów, któremu towarzyszą wymioty i biegunka, które osłabiają i zagrażają zdrowiu lojalnego przyjaciela. Kontakt z chorymi psami Kiedy zarażony pies wchodzi w kontakt z rówieśnikami, choroba ta rozprzestrzenia się, więc jeśli Twój pupil jest już chory, trzymaj go z dala od innych zwierząt, a jeśli w domu jest ich kilka, warunki higieniczne w karmnikach, poidłach, zabawkach i miejsca, w których się znajdują, muszą być odpowiednio pielęgnowane. Konsumpcja toksycznych roślin Spożywanie toksycznych roślin powoduje u psów bardzo poważne stany jelitowe, takie jak wymioty, biegunka, które nieleczone wcześnie mogą prowadzić do śmierci. Niektóre z takich roślin to aloes, kwiat flaminga, azalia, kroton, cebulki roślin ozdobnych i draceny i inne. Jakie są objawy? Psy mogą cierpieć na zapalenie żołądka i jelit na każdym etapie swojego życia, ale szczenięta, osoby starsze i te, których układ odpornościowy jest osłabiony przez chorobę, są bardziej zagrożone. Najczęstsze objawy to: Biegunka miękka lub płynna: Występuje, gdy pojawiają się wyjątkowo miękkie, a nawet płynne stolce, których zwierzę nie jest w stanie ich kontrolować, pozostawiając w niektórych przypadkach obszar przylegający do odbytu brudny i podrażniony wielokrotnym wypróżnianiem. Utrata apetytu: Pies jest apatyczny podczas jedzenia, a nawet picia płynów. Jest to objaw, na który trzeba uważać, ponieważ może się odwodnić, a jego powrót do zdrowia jest dość trudny. Pragnienie: Z powodu uporczywych stolców zwierzę odwadnia się, przez co jest bardzo spragnione, ale po wypiciu wody od razu ma ochotę na wymioty. Apatia: Nie wykazuje zainteresowania wykonywaniem zwykłych codziennych czynności, takich jak chodzenie, zabawa, szczekanie itp. Skurcze brzucha: Będzie można zauważyć, że pies wydaje piski i jęki spowodowane bólem i dyskomfortem w okolicy brzucha, do czego dochodzą niezwykłe ruchy w jego brzuchu. Gorączka: Jeśli uważasz, że jest ospały, że nic go nie rozwesela i ma suchą błonę śluzową, prawdopodobnie ma gorączkę, więc powinieneś dowiedzieć się, jaka jest temperatura jego ciała. Odwodnienie: Jest to wykrywane przez nieregularną suchość błon śluzowych oraz fakt, że po rozciągnięciu skóra nie wraca łatwo do normalnego stanu. Nudności z wymiotami lub bez wymiotów: Jak tylko coś zje lub wypije, wykonuje ruchy, którymi zmusza się do wymiotów, choć czasem mu się to nie udaje. Ogólny dyskomfort: Pies jest apatyczny, apatyczny, bez zachęty, nie będzie chciał niczego jeść ani pić, nie będzie chciał być dotykany, szczególnie jeśli znajduje się w okolicy brzucha. Krew w kale lub wymiocinach: Jednym z najbardziej niepokojących objawów jest obecność krwi w stolcu i wymioty, ponieważ może to wskazywać na obecność krwotocznego zapalenia żołądka i jelit, które należy pilnie leczyć. Krwotoczne zapalenie żołądka i jelit: Można to rozpoznać po obecności krwi w kale lub wymiocinach. Jest to bardzo poważne, ponieważ może spowodować śmierć psa, jeśli nie zostanie wcześnie rozpoznany lub leczony. Dlatego konieczne jest jak najszybsze zabranie go na konsultację weterynaryjną, aby mogli ją ocenić i przepisać najbardziej odpowiednie leczenie, aby życie mogło jak najszybciej wrócić do normy. Diagnoza zapalenia żołądka i jelit psów Kiedy idziemy z naszym psem do weterynarza z dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi, po jego ogólnej ocenie fizykalnej, specjalista może wymagać wykonania pewnego badania diagnostycznego, które pozwoli mu poznać dokładną przyczynę procesu, który powoduje u psa wymioty i biegunkę. Wśród nich są: Analiza odchodów lub kału w celu ustalenia istnienia jaj pasożytów jelitowych. Biochemia krwi, która pozwoli ocenić, czy wątroba, nerki i trzustka pracują prawidłowo, oraz morfologia krwi, aby stwierdzić występowanie anemii lub infekcji. Ultradźwięki, które umożliwiają zbadanie brzucha i rozpoznanie kształtu i wielkości każdego narządu, próbując zidentyfikować zmiany. Endoskopia przewodu pokarmowego i kolonoskopia, które umożliwiają obserwację błony śluzowej przewodu pokarmowego in situ oraz pobranie próbek do biopsji. W przypadku skrętu żołądka i obecności ciał obcych bardzo przydatna jest radiografia jamy brzusznej. Jaki jest jego czas trwania? Zapalenie żołądka i jelit, które nie ma ciężkiego charakteru (to znaczy nie towarzyszy mu krew) trwa zwykle około 2 do 3 dni. Musimy wiedzieć, że są zaraźliwe, dlatego podczas zbierania odchodów i czyszczenia przedmiotów osobistych musimy używać gumowych rękawiczek. Aby pomóc psu i poczuć się lepiej, zaleca się stosowanie produktów enzymatycznych do czyszczenia podłóg, ponieważ wybielacz lub amoniak powodują, że pies chce częściej oddawać mocz i może powodować zawroty głowy. Jakie jest leczenie? Aby pliki naszych znajomych mogły jak najszybciej odzyskać, musimy zanieść je do weterynarza, gdy tylko rozpoznamy objawy, ponieważ mogą wymagać leczenia farmakologicznego, aby uspokoić uczucie bólu lub chęć wymiotów. Później, gdy już jesteśmy w domu, profesjonalista może doradzić nam wycofanie jedzenia na 24 godziny. W ten sposób Twój żołądek może odpocząć i stopniowo się regenerować. Ważne jest, aby zawsze mieć czystą i świeżą wodę; i nie tylko to, ale dodatkowo musimy zachęcić ich do picia. Od następnego dnia będziemy dawać im miękką dietę składającą się z gotowanego ryżu i kurczaka (bez kości), dopóki nie rozpoznamy, że czują się lepiej i że znowu normalnie się wypróżniają. Strona główna zadośćuczynienie Do tego, o czym wspomnieliśmy do tej pory, możemy dodać szereg domowych środków, które mogą pomóc w leczeniu regeneracyjnym. Możemy zapewnić Ci następujące środki zaradcze: Probiotyki podczas postu: W ten sposób twoja flora jelitowa osiągnie równowagę. Ale dlaczego probiotyki? Składają się one ze szczepów bakterii, które wchodzą w interakcję z florą jelitową i przyczyniają się do jej równowagi oraz szybkiego i bezpiecznego uzupełniania. Właściwą rzeczą jest zaopatrzenie się w probiotyki wskazane dla psów, a będziesz mógł zauważyć, jak pomagają im łagodzić objawy, podczas gdy flora jelitowa uzupełnia ich naturalną obronę. Napar z rumianku: Możemy zapewnić skromne ilości, dzięki czemu możesz złagodzić ból. Musi być dostarczana w małych ilościach, aby zwierzę mogło ją przyjąć i podtrzymać. Działa poprzez minimalizowanie stanu zapalnego ścian jelit, co powoduje dyskomfort zwierzęcia. Czosnek: Czosnek dozowany w odpowiedniej ilości może przyczynić się do wyleczenia zapalenia żołądka i jelit. Właściwą rzeczą do zrobienia jest wcześniejsza konsultacja ze specjalistą przed zmieleniem ząbka czosnku w celu dodania go do codziennej karmy psa. Czosnek polecany jest ze względu na swoje właściwości antybakteryjne, które sprzyjają walce układu pokarmowego z infekcjami. Dynia: Oprócz wysokiej zawartości błonnika doskonale ułatwia pasaż jelitowy. W wielu przypadkach jest wskazany w przypadku biegunki i może być podawany w połączeniu z ryżem i gotowanym kurczakiem. Istnieją jednak przypadki, w których kły są niezwykle wrażliwe, więc z włączeniem go do diety należy poczekać, aż nie będą cierpieć na biegunkę lub wymioty. Inne sugestie, które mogą być bardzo pomocne w leczeniu zapalenia żołądka i jelit i które można w dużej mierze zastosować w domu, to: Po 36 godzinach bez poprawy objawów zabierz go pilnie do weterynarza. Jeśli pojawią się objawy, takie jak letarg, gorączka, słabe i nieregularne ruchy, będziesz potrzebować natychmiastowej pomocy weterynaryjnej. Po poszczeniu przejście na tradycyjną dietę psa powinno nastąpić dopiero po łagodnej diecie, którą zalecił weterynarz. Nie stosować u psa terapii przeznaczonych dla ludzi. Ich reakcje, fizjologia i wyniki nie są takie same. Stosuj tylko leki zalecane do leczenia schorzeń jelit i homeopatycznego korzenia. Co można podać psu z zapaleniem żołądka? Nasz wierny psi przyjaciel również może cierpieć na zapalenie żołądka i dyskomfort może być dla niego wyjątkowo irytujący. Do przyczyn takiego obrzęku ściany jelita zaliczamy nieodpowiednią dietę, przyjmowanie leków, chemikaliów czy substancji toksycznych. Oceniając zabranie go do weterynarza, zaleca się: Nie bądź wolny od kaprysu, jeśli masz nawyk jedzenia lub lizania rzeczy, które mogą powodować pogorszenie objawów. W przypadku wystąpienia biegunki lub wymiotów należy pościć przez co najmniej 12 godzin, aby jego żołądek mógł się zregenerować. W trakcie tego procesu zawsze powinieneś mieć do picia świeżą i czystą wodę, powinieneś nawet próbować pić nawet trochę, w przeciwnym razie może wystąpić odwodnienie. Po poście czas zacząć dietę od ryżu gotowanego z kurczakiem bez kości i odrobiną banana. Weterynarz może też przepisać specjalny krokiet z niewielką ilością tłuszczu, aby zjedzenie go nie powodowało szkód. Każdego dnia przed posiłkami możesz podać małą łyżeczkę jogurtu naturalnego. Racje żywnościowe na każdy dzień muszą być podzielone na porcje, aby można je było karmić przy wielu innych okazjach. Zapewnij mu wypicie naparu z rumianku, ponieważ pomoże mu to opróżnić żołądek. Co zrobić, jeśli pies nie chce jeść? Jeśli objawy pojawią się niedawno, możesz pozwolić mu pościć przed podaniem mu łagodnej diety i upewnić się, że pije wodę przez całe godziny postu. Jedzenie należy podawać w małych porcjach, aby żołądek przyjmował je bez niedogodności. Nie należy pozwolić, aby minęły więcej niż dwa dni bez jedzenia i z utrzymującym się dyskomfortem, dla którego najwłaściwszą rzeczą jest pilne zabranie go do specjalisty w celu diagnozy i leczenia. Czy zapalenie żołądka i jelit rozprzestrzenia się na inne zwierzęta? W zależności od tego, co spowodowało zapalenie żołądka i jelit, może przenosić się na inne psy lub zwierzęta, ale nie na ludzi. Na przykład, gdy jest to spowodowane spożyciem zepsutego jedzenia lub śmieci, istnieje niewielka szansa, że może zostać przeniesiona z jednego psa na drugiego. Ponieważ choroba jest wywoływana przez bakterie lub wirusy, a także grzyby, a nawet pasożyty, rozprzestrzenianie się choroby z jednego zwierzęcia na drugie jest bardzo możliwe. Czy jest zaraźliwy od psów do ludzi? Zdecydowanie, zapalenie żołądka i jelit, niezależnie od tego, czy ma pochodzenie wirusowe, bakteryjne, grzybicze, nie może być przenoszone na ludzi. Oczywiste jest, że gdy u psa zostanie zdiagnozowane zapalenie żołądka i jelit i nawet jeśli zakładasz to tylko na podstawie objawów, musisz zachować odpowiednie środki ostrożności w miejscu przeznaczenia jego stolca, a także w korzystaniu z jego przyborów, takich jak miski do picia i karmienia, jak również z jego zabawkami. Najbardziej zalecane jest używanie rękawiczek, takich jak te używane w kuchni lub do sprzątania domu, szczególnie do obsługi przyborów kuchennych wyłącznie w celu zapobiegania zakażeniu innych rzeczy przez bakterie lub cokolwiek, co spowodowało chorobę. Środki te są również podejmowane, gdy masz kilka psów lub zwierząt domowych, które dzielą tę samą przestrzeń, ponieważ zarażenie może wystąpić między zwierzętami, a zwłaszcza między psami. Do tego przy tych postanowieniach i profilaktycznej izolacji chorego psa wystarczy. Śmierć z powodu krwotocznego zapalenia żołądka i jelit Pojawienie się krwi w kale psa i wymiocinach jest sygnałem alarmowym, a jeśli doda się do tego kał, zwierzę może cierpieć na krwotoczne zapalenie żołądka i jelit. Brak leczenia w ciągu 24 godzin może spowodować śmierć w wyniku wstrząsu hipowolemicznego i zapaści. Z tego powodu konieczne jest, aby w przypadku wystąpienia takich szczególnych objawów zabrać go na konsultację weterynaryjną, ponieważ jeśli zostanie wyleczony na czas, rokowanie jest dość dobre. Terapia polega na jak najszybszym podaniu płynów izotonicznych w celu przeciwdziałania wstrząsowi hipowolemicznemu. To leczenie jest podawane w ciągu pierwszych 24 godzin i zgodnie z powagą sytuacji. Wszystkim tym towarzyszy absolutny post od ciał stałych i płynów. Możesz być również zainteresowany tymi artykułami: Grzyb u psów Serum dla psów Mój pies robi kupę krwi Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.

MdpbJ8j. 106 264 123 245 206 178 326 315 459

stan zapalny jelit u psa